گفتگو با یک زن فعال آشوری

آژت سلیمانی

ناهرین یوسفی

  خوانندگان گرامی، در این شماره از بولتن شامیرام گفتگو با بانویی تحصیل‌کرده و فعال از شهر اهواز که در آنجا به عنوان یک زن فعال و موفق شناخته شده است تقدیم شما می‌شود. امیدواریم این مطلب مورد پسند شما قرار گیرد.

ش: با تشکر از شما در پذیرفتن این گفتگو لطفأ خودتان را به خوانندگان بولتن معرفی نمائید.تا خوانندگان بولتن شما را بهتر بشناسند.

آ: من آژت سلیمانی خضرآباد هستم.

آ: من متولد سال 1343 هستم، در دزفول که یکی از شهرهای استان خوزستان است متولد شده و از شش سالگی در شهر اهواز زندگی کرده‌ام. به علت استخدام پدربزرگم در راه آهن جنوب، خانواده‌ی پدریم در اهواز شکل گرفت. پدرم متولد اهواز بود و در همین شهر بزرگ شد و به استخدام شرکت نفت درآمد. بعدأ با معرفی یکی از دوستان خود با مادرم که ساکن اورمیه بود ازدواج کرد و حاصل ازدواج آنها من و دو برادرم هستیم.

  من در سال 1343 در یکی از کمپ‌های شرکت نفت، نزدیک شهر دزفول بدنیا آمدم و از سال 1348 که پدرم به اهواز منتقل شد تا کنون در اهواز زندگی کرده‌ام. فقط بین سال‌های 1359 تا 1361 به علت جنگ تحمیلی مجبور به مهاجرت از اهواز و سکونت در تهران شدیم. در سال 1361 و پس از کسب دیپلم دبیرستان بار دیگر به اهواز برگشتیم. تا قبل از ازدواج با آموختن مهارت‌هایی مانند خیاطی و ماشین‌نویسی اوقات خود را پر می‌کردم تا اینکه در سال 1363 با همسرم ریشارد که از جامعه‌ی کلدانیان اهواز است آشنا شدم و ازدواج کردم و حاصل ازدواج ما دخترم لاریسا و پسرم تئودور می‌باشد.

ش: از چه زمان فعالیت‌های اجتماعی خودتان را شروع کردید؟

آ: من تا سی سالگی فعالیت خارج از منزل نداشتم. در این سن ورزش را شروع کردم و به عضویت تیم‌های والیبال و آمادگی جسمانی سازمان آب و برق درآمدم و در تعداد زیادی از مسابقات همراه با دیگر اعضای تیم شرکت کردم. ورزش تأثیر بسیار مفیدی بر روحیه‌ی من گذاشت چنان که در سن چهل سالگی ـ با وجود 22 سال دوری از تحصیل و 20 سال خانه‌داری مشتاق ادامه‌ی تحصیل در دانشگاه در رشته‌ی تربیت بدنی شدم.

ش: آیا انجام فعالیت‌های بیرون از منزل همزمان با خانه‌داری و نگهداری از فرزندانتان کار مشکلی نبود؟

آ: البته با توجه به متأهل و مادر بودن و همچنین سن بالا، کار سخت و پرمشقتی بود اما با کمک خداوند و همکاری خانواده‌ی دلسوز و از خودگذشته‌ام توانستم بر مشکلات غلبه کنم. در سال 1387 به عنوان کارشناس تربیت بدنی فارغ‌التحصیل شدم و به علت بالا بودن معدل بلافاصله در مقطع ارشد پذیرفته شدم و در سال 1392 با داشتن مقاله ISC ( مقالات تحقیقی معتبر در داخل کشور) فارغ‌التحصیل شدم و باید بگویم که گرایش پایان‌نامه‌ی من فیزیولوژی روانی بود در شاخه‌ی روانشناسی ورزشی.

ش: در زمینه‌ی ورزش چه موفقیت‌هایی داشته‌اید؟

آ: در طی 12 سال گذشته در دوره‌های مربیگری و مدرسی فدراسیون‌های ورزشی شرکت کردم و مدارک مربیگری درجه یک والیبال و درجه‌ی 2 آمادگی جسمانی و درجه‌‌ی 3 دو و میدانی و درجه‌ی 3 ورزش در آب و داوری و درجه‌ی 2 والیبال را کسب نمودم و هم اکنون در حال گذراندن مربیگری بدنسازی و پرورش اندام می‌باشم.

از دیگر فعالیت‌های من مدرسی مربیگری درجه‌ی 3 آمادگی جسمانی و مدرسی کارگاه‌های تغذیه و حرکات اصلاحی است و با فدراسیون همگانی انجمن آمادگی جسمانی همکاری می‌کنم. در عین حال سابقه‌ی مربیگری تیم‌های باشگاهی حفاری و دانشگاهی و ناشنوایان را داشتم. در ضمن به عنوان مسئول آموزش هیئت والیبال استان خوزستان فعالیت می‌کنم و از مدرسین دروس تئوری مربیگری اداره‌ی کل ورزش و جوانان استان خوزستان هستم. شغل اصلی من مدرسی در دانشگاه‌های آزاد اهواز، پیام نور اهواز، علمی کاربردی اهواز و علوم پزشکی می‌باشد و تقریبأ 6 سال سابقه به عنوان مدرس حق‌التدریسی در این دانشگاه‌ها دارم.

ش: آیا به غیر از ورزش در سایر زمینه‌ها هم فعالیت می‌کنید؟

آ: بله. از دیگر فعالیت‌های اجتماعی من همکاری با موسسه‌ی خیریه‌ی شفاجویان کودکان مبتلا به سرطان می‌باشد و به دلیل فعالیت چندساله از معتمدین این موسسه هستم و هر سال با دیگر بانوان خیر آشوری در جشنواره‌های خیریه با این موسسه همکاری می‌کنم.

ش: آیا خانواده‌ی شما در این فعالیت‌ها یاور شما بودند؟

آ: بله طی فعالیت چندین ساله‌ی خود از همکاری و حمایت همسر و فرزندانم برخوردار بودم و همین موجب تشویق من به ادامه‌ی مسیر شد. در عین حال من هم سعی نمودم فعالیت‌هایم موجب کم شدن توجه و رسیدگی من به امور خانواده نشود و با تلاش مضاعف سعی در تربیت مناسب فرزندانم داشته‌ام. دخترم هم در در همان سال 83 که من وارد دانشگاه شدم در رشته‌ی مهندسی عمران دانشگاه دولتی چمران پذیرفته شد و تحصیلاتش را شروع کرد و در ادامه در سال 93 در گرایش ژئوتکنیک در مقطع کارشناسی ارشد از دانشگاه فارغ‌التحصیل شد. پسرم نیز هم اکنون در مقطع کارشناسی در رشته‌ی مهندسی عمران دانشگاه آزاد مشغول به تحصیل می‌باشد. البته فعال بودن در خانواده‌‌ی ما امری عادی است به طوری که همسرم در طول 7 سال بعد از بازنشستگی دست از کار و تلاش برنداشته است و مرا نیز در این امر تشویق می‌کند.

ش: برای آینده‌ی خودتان چه برنامه‌ای دارید؟

آ: برنامه‌ی آینده‌ی من ادامه‌ی تحصیل در مقطع دکتری می‌باشد و با توکل به خداوند امیدوارم بتوانم این امر مهم را انجام دهم. شروع به تحصیل و فعالیت‌های اجتماعی من در سن بالا انگیزه‌ای در اطرافیان جوان به وجود آورد به طوری  که برادرم با تشویق من بعد از سال‌ها دوری از تحصیل هم اکنون در شرف فارغ‌التحصیل شدن در مقطع ارشد مدیریت ساخت و پروژه (یکی از گرایشات مهندسی عمران) می‌باشد و این از افتخارات من است و خدا را برای تمام این اتفاقات خوب شکر می کنم.

ش: آیا در جامعه‌ی آشوری و کلدانی هم فعالیت داشته‌اید؟

ا: بله. طی 45 سال سکونت در اهواز از همان دوران کودکی در برنامه‌هایی که توسط انجمن‌های آشوری برگزار می‌شد شرکت می‌کردم.

ش: لطفأ در مورد جمعیت جامعه‌ی آشوری اهواز و فعالیت‌های آن کمی توضیح دهید

آ:  قبل از جنگ جمعیت آشوری اهواز تقریبأ 200 خانوار بود. در سال 1348 کلنگ انجمن آشوریان اهواز به زمین زده شد و تا سال 1354 سالن اصلی به مساحت 400 مترمربع و زیربنای 700 مترمربع در زمینی به مساحت تقریبی 2000 مترمربع مورد بهره برداری قرار گرفت. در این مجموعه برنامه‌های فرهنگی و آموزشی و تفریحی برگزار می‌گردید و هر سال ـ به مدت 15 سال پیاپی ـ مسابقات دهه‌ی فجر بین سه اقلیت آشوری، ارمنی و زردشتی برگزار می‌گردید. با وجود این‌که  اکنون در پی مهاجرت مردم، جمعیت آشوری اهواز تقریبأ به 65 نفر رسیده است ولی انجمن آشوریان اهواز کماکان فعال می‌باشد.

ش: رمز موفقیت شما به عنوان یک زن آشوری چیست؟

ا: رمز موفقیت یک زن آشوری چه شاغل و چه فعال با توجه به بافت سنتی حاکم بر جامعه‌ی آشوری، اولویت‌بندی، مدیریت و برنامه‌ریزی صحیح می‌باشد تا در تمامی عرصه‌ها چه داخل منزل به عنوان همسر و مادر و چه در خارج از منزل به عنوان یک فعال موفق عمل کند. به نظر من تحصیل و کار تنها نشانه‌ی موفقیت بالاخص برای بانوان نمی‌تواند باشد چون موفقیت چندین وجه دارد. اگر عده‌ای از بانوان آشوری وارد بازار کار و تحصیل نشده‌اند دلیل بر این نمی‌شود که خود را از فعالیت‌های اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و هنری و... دور کنند.

 نیاز یک جامعه‌ی روبه رشد، به روز بودن است. تحصیل شاید قسمتی از این مهم باشد ولی در اصل داشتن هدفی مشخص و مطالعه‌ی کتب مرتبط با آن هدف برای یک بانوی خانه‌دار فرصت وصل شدن به جامعه‌ی کلان را می‌دهد و درنتیجه می‌تواند توانائی‌های نهفته در وجودش را در عرصه‌های مختلف مورد استفاده‌ی خود و دیگران قرار دهد و بدین ترتیب کمکی به جامعه‌ی آشوری خواهد شد و چه خوب خواهد بود که بتوان با بهره برداری از این ظرفیت‌ها که قسمتی از منابع انسانی ملتمان است مثمر ثمر واقع گردید.

ش: در پایان این گفتگو چه توصیه‌ای برای بانوان آشوری دارید؟

ا: به تمام بانوان آشوری پیشنهاد می‌کنم خود را باور داشته باشند زیرا ما وارثان ملکه‌ی قدرتمندمان شامیرام هستیم.

ش: از شما بابت این‌ که وقت خود را در اختیار ما گذاشتید سپاسگزاری می‌کنیم و برایتان آرزوی موفقیت در تمامی عرصه‌های زندگی داریم.