در ره خورشید

گـرهی هـسـت بـه کـارم کـه گشـودن نـتـوانـم

رفته است خواب ز چشمم که غنودن نـتـوانـم

مرغ خـوش خوان به سر شاخ طرب بودم من

شــده خـامـوش نـوایــم کــه ســرودن نـتـوانـم

دلم از دهـر به خون است و ز ظلـم و ستـمش

چـه کنـم سـاز طـرب را کـه شنـودن نـتـوانـم

جانـم از این همـه محنت به ستـوه آمـده اسـت

بـر کـشـم داد ز سـیـنـه کــه خمـودن نـتـوانــم

مـن کــه از طـایفــه‌ی هــــور پـرستــان بودم

خـدمـت رنـگ و ریـا را کـه نـمـودن نـتـوانـم

زان که من عهد ببستم به ره روشن خورشـیـد

جانـب عشـق و وفــا را کــه نـبـودن نـتـوانــم

گرچه ره تیره و پر شیب و فراز اسـت ولـی

مـن به جـز سالک ایـن شیوه که بـودن نتوانم

شامیرام داودپوریان

11/4/94