واقعیت باغ های معلق بابل

   یکی از عجایب هفت گانه جهان باغ های معلق بابل می باشد. این باغ ها توسط مورخان یونانی مانند استرابو و دیودوروس سیکولوس ثبت شده اند اما به هر حال مدارک کمی مبنی بر وجود آنها وجود دارد. گفته شده است که این باغ ها به منظور شاد کردن همسر بیمار نبوکد نصر یعنی آمیتیس ساخته شده بود. آمیتیس دختر شاه ماد، به منظور ایجاد اتحاد بین دو ملت به همسری نبوکد نصر درآمد. سرزمینی که او از آن جا آمده بود به احتمال زیاد سرسبز بوده و دارای صخره های کوهستانی و او سرزمین پست و آفتابی بین النهرین را افسرده کننده یافت. شاه تصمیم گرفت تا سرزمین مادری او را با ساخت کوهستان مصنوعی با باغ های پشت بامی آن احیا کند. باغ های معلق به احتمال زیاد واقعأ معلق نبودند  البته روایتی دیگر نیز وجود دارد مبنی بر این که این باغ ها به دست نینوس،  پادشاه بابل در سرزمین بابل که اینک بخشی از عراق و بین النهرین می باشد بنا شد. پادشاه نینوس برای رفع اندوه ملکه سمیرامیس، دستور ساختن باغ های بسیار زیبایی را در کرانه رود فرات داد. بهترین صنعتگران و معماران برای ساختن این باغ  به بابل فرا خوانده شدند   باغ های معلق بابل میان تهی بود به طوری که تحمل .زن ساکنان آن را داشت و خراب نمی شد. تنها راهی که برای معماران وجود داشت ساختن ستون های سنگی بود که قدرت تحمل بنا را داشته باشند. در ساختن این ستون ها از تخته سنگ های سنگین و چهارگوش که هر ضلع آن 50 متر بود استفاده شده است. کارگران مجبور بودند برای ساختن این بنا سنگ های بزرگی را از مسیرهای دور به این منطقه بیاورند. در حقیقت باغ های معلق بابل بر مزار جنگلی از ستون های مرتفع و سنگی به صورت تراس و طبقه طبقه ساخته شده بود.
 

مسأله جالب دیگر نفوذ نا پذیر بودن تپه ها بود که بر روی هم قرار داشتند. معلوم نیست چه وسیله ای به کار می بردند که آب برف و باران از هر یک از باغ ها به طور مستقیم  به پائین نفوذ نکند. بنا به اعتقاد باستان شناسان برای آبیاری باغ ها و تونل ها کانال هایی حفر شده بود که آب را از طریق چرخ چاه و قرقره از رود فرات به سمت بالا و به مرتفع ترین قسمت باغ ها می کشاندند تا بتوانند درختان را آبیاری کنند. هرودوت تاریخ نگار مشهور یونانی در سال 450 قبل از میلاد مسیح در مورد باغ های بابل نوشت که دیوارهای خارجی این باغ ها 56 مایل طول و 80 فوت ضخامت و 320 متر ارتفاع داشتند.  باغ های معلق بابل، مرتفع و بر همه شهر همانند دژی مستحکم مسلط بوده، چشم اندازی بسیار زیبا داشته است و از فراز آن، منظره رود، شهر، سربازان، جاده ها و عبور و مرور قافله ها که بین شرق و غرب در تردد و حمل کالاهای تجاری بودند، کاملأ دیده می شده است. بعدها از آجرهای باغ های معلق، سدی بر فراز رود فرات ساخته شد.  گفته می شود که در مرکز باغ های معلق به دستور پادشاه نینوس فواره های زیبا،  یک معبد و مجسمه ای از طلای خالص ساخته شده بود. دست یافتن به بقایای باغ های معلق به نوعی هدف غایی باستان شناسان شده است اما جستجوی محل بابل (نزدیک شهر الهلال امروزی) تا کنون موفقیتی به همراه نداشته است.   در این زمینه خانم دکتر استفانی دلی که یک متخصص در زمینه تمدن اولیه بین النهرین می باشد نظریه جدیدی را ارائه داده است. وی که متخصص زبان بابلی باستانی است اعتقاد دارد که باغ های معلق وجود داشته اند اما سوء تفاهمی در مورد محل آنها موجب گمراهی یونانی ها شد تا محل باغ ها را بابل اعلام (کامپایل)کردند. در این زمینه، یونا نی ها به نوشته های بروزوس بابلی استناد کردند اما اصل نوشته بروزوس هیچ گاه به دست نیامد   

یکی از نکاتی که مورد توجه دکتر دلی قرار گرفت این بود که در سایر منابع قدیمی که نبوکد نصر دوم در آنها جزئیات سایر پروژه های ساختمانی خود را ثبت کرده از باع های معلق نام برده نشده است. دیگر نویسندگان مانند هرودوت، گزنفون و پلینی که از بابل دیدار کرده اند هم از این باغ ها نامی نبرده اند. حفاری وسیع و پر مشقت بابل توسط باستان شناسان آلمانی که به مدت 19 سال طول کشید نیز نتوانست دلیلی بر وجود این باغ ها به دست آورد  

در بین النهرین قدیم دو تمدن اصلی وجود داشت. یکی از آنها بابل در جنوب بود و دومی آشور در شمال که مرکز آن شهر نینوا نزدیک موصل امروزی بود.  در نوشته های کلاسیک و مذهبی مانند کتاب جودیت که نبوکد نصر را شاه آشور و محل زندگی او را نینوا ذکر می کند همواره این دو شهر با هم اشتباه شده اند. در حالی که نبوکد نصر در واقع در بابل زندگی می کرد. نویسندگان عرب از یک شاه قدیمی تر به نام سناخریب نام می برند که در بابل بوده در حالی که او واقعأ در نینوا حکمرانی می کرد. تمام  شواهد فوق این سوال را مطرح می کند که آیا محل باغ های معلق در اصل در نینوا نبوده است؟