Bulletin No. 18

 Bulletin No. 18

  ܫܡܝܪܡ 

                 

ܟܘܪܣܐ ܓܘܝܐ  

            ܫܘܬܦܘܬܐ ܕܢܫ̈ܐ ܐܬܘܖ̈ܝܐ ܕܫܡܝܪܡ           

              ܡܢܝܢܐ 18  ܬܫܖ̈ܝܐ 2013

                   ܚܒܼܝܫܬ̈ܐ

ܒܠܫܢܐ ܐܬܘܪܝܐ

                           ܬܫܪܝܢ؛ ܘܥܕܐ ܕܡܠܦܢܘܬܐ

                           ܙܡܖ̈ܝܬܐ ܐܬܘܖ̈ܝܐ ܒܝܕ ܝܥܩܘܒܼ ܝܫܘܥ

                         ܡܫܘܚܬܐ

                         ܬܠܬ݇ ܫܘܐܠ̈ܐ

                         ܡܬܠ̈ܐ ܐܬܘܖ̈ܝܐ

به زبان فارسی

                                         پائیزی دیگر

                                         شعر

                                         تأثیر سریانی در زبان فارسی

                                         آشوری ها بعد از آشور

                                         هویت های باستانی و پایدار بشری

                                         گفتگو

                                         داستان های مهاجرت

                                         آشپزی آشوری

                                         از بهار برگ خیز تا پائیز برگ ریز

*تصویر روی جلد: تابلوی چوبی از هنر کالیگرافی استاد عیسی بنیامین با مضمون زبان.

*مسئولیت مطالب مندرج در این بولتن بر عهده نویسندگان مطالب می باشد.

          ܬܫܪܝܢ: ܘܥܕܐ ܕܡܠܦܢܘܬܐ

                                          ܫܡܥܘܢ ܒܝܬ ܐܝܫܘ

   ܩܲܝܛܵܐ ܕܐܵܗܵܐ ܫܸܢ݇ܬܵܐ (2013) ܙܸܐ ܗܲܪ ܐܲܝܟܼ ܪܵܒܵܐ ܡܸܢܲܝܗـܝ ܕܪܸܐ ܠܲܢ ܠܐܘܼܪܚܵܐ ܘܒܣܲܒܼܪܵܐ ܝܘܲܚ ܕܗܵܘܸܐ ܠܲܢ ܚܲܕ݇ ܬܸܫܪܸܝܢ ܒܲܣܝܼܡܵܐ ܘܡܲܗܢܝܼܵܢܵܐ ܩܵܐ ܓܵܢܲܢ، ܦܪܝܼܫܵܐܝܼܬ ܩܵܐ ܝܵܠܘܿܦܲܢ ܚܲܒܝܼܒܸ̈ܐ ܕܛܲܥܝܵܢܸ̈ܐ ܕܒܵܬ݇ܪ ܝܘܼܠܦܵܢܵܐ. ܟܝܵܢܵܝܬܵܐ ܝܠܵܗܿ ܕܟܠ ܐ݇ܢܵܫܵܐ ܟܸܐ ܒܵܥܸܐ ܕܝܵܠܸܦ ܐܝܼܢܵܐ ܣܢܝܼܩܵܐ ܝܠܸܗ ܠܡܲܠܦܵܢܵܐ ܘܡܲܠܦܵܢܘܼܬܵܐ. ܟܠ ܚܲܕ݇ ܟܸܐ ܡܵܨܸܐ ܕܠܵܐ ܪܵܒܝܼ ܙܸܐ ܩܵܪܸܐ ܘܝܵܠܸܦ، ܐܝܼܢܵܐ ܐܸܢ ܠܵܐ ܗܵܘܸܐ ܚܸܙܝܵܐ ܡܪܲܒܝܵܢܵܐ ܒܫܘܼܪܵܝܵܐ، ܠܸܐ ܡܵܨܸܐ ܡܵܛܸܐ ܠܚܕܵܐ ܕܘܼܟܵܐ ܝܲܢ ܫܵܘܦܵܐ ܪܸܕܝܵܐ ܘܡܩܘܼܒܠܵܐ. ܒܗܵـܝ ܕܐܵܗܵܐ ܪܵܒܝܼ ܝܠܸܗ ܘܡܲܠܦܵܢܵܐ ܩܵܐ ܕܟܸܐ ܝܵܕܥܸܐ ܕܵܐܟܼܝܼ ܐܲܢܸ̈ܐ ܕܲܢܕܸܟܝܵܬܸ̈ܐ ܕܝܘܼܠܦܵܢܵܐ ܘܝܕܵܥܬܵܐ ܚܲܪܸܙܠܗ݇ܘܿܢ ܚܲܕ݇ ܚܲܕ݇ ܘܒܵܢܸܐ ܠܗ݇ܘܿܢ ܥܲܠ ܣܸܠܘܼܠܸ̈ܐ ܕܡܘܼܚܵܐ ܕܝܵܠܘܿܦܵܐ. ܒܲܣ ܬܸܫܪܸܝܢ ܠܸܐ ܝܠܸܗ ܐܲܚܟ̰ܝܼ ܕܝܵܠܘܿܦܸ̈ܐ، ܐܸܠܵܐ ܣܲܗܡܵܐ ܓܘܼܪܵܐ ܕܕܲܝܢܵܐ ܕܝܵܠܘܿܦܘܼܬܵܐ ܠܚܲܡ ܘܠܸܩܕܵܠܵܐ ܕܡܲܠܦܵܢܸ̈ܐ ܝܠܸܗ.                                                                               

   ܐܝܼܢܵܐ ܡܲܠܦܵܢܘܼܬܵܐ ܚܕܵܐ ܕܝܼܠܵܝܬܵܐ ܝܠܵܗܿ ܡܵܪܵܢܵܝܬܵܐ ܡܼܢ ܟܲܕ ܡܲܠܲܦܬܵܐ ܦܝܼܫܬܵܐ ܝܠܵܗܿ ܓܒܼܝܼܠܬܵܐ ܒܝܲܨܪܵܐ ܕܒܲܪܢܵܫܵܐ. ܒܵܪܘܿܝܵܐ ܫܘܼܒܼܚܵܐ ܠܫܸܡܸܗ؛ ܓܒܼܝܼܠܵܐ ܠܸܗ ܡܲܠܦܵܢܘܼܬܵܐ ܒܟܠܵܗܿ ܐܝܼܬܘܼܬܵܐ ܕܐܝܼܬܝܵܐ ܪܵܓܼܘܿܫܵܐ ܘܒܪܵܡܘܼܬܵܐ ܥܸܠܵܝܬܵܐ ܒܒܲܪܢܵܫܵܐ. ܟܠ ܚܲܕ݇ ܪܸܓ̰ܒܵܐ ܝܲܢ ܚܲܝܘܵܐ(ܗܲܝܘܵܢ) ܟܸܐ ܡܲܠܸܦ ܠܵܗܿ ܚܲܝܘܼܬܵܐ ܕܡܼܢ ܒܵܬ݇ܪ ܝܠܵܕܵܐ ܩܵܐ ܙܲܥܝܘܼܗ̈ـܝ ܘܒܲܪܢܵܫܵܐ (ܝܸܡܵܐ) ܙܸܐ ܠܝܲܠܕ݇ܘܼܗ̈ـܝ ܒܬܲܓܒܲܖ̈ܝܵܬܸܐ ܕܐ݇ܟܼܵܠܬܵܐ؛ ܨܲܚܘܼܬܵܐ (ܚܘܼܠܡܵܢܵܐ) ܘܡܲܠܵܠܘܼܬܵܐ. ܐܝܼܢܵܐ ܝܸܡܵܐ ܘܒܵܒܵܐ ܠܸܐ ܝܢܵܐ ܡܨܵܝܵܐ ܕܫܵܒܼܩܝܼܠܗ݇ܘܿܢ ܙܲܖ̈ܥܲܝܗـܝ ܠܚܘܼܕܲܝܗـܝ. ܐܸܠܵܐ ܒܚܲܕ݇ ܝܣܘܼܪܵܐ ܡܩܵܘܝܵܢܵܐ ܒܵܬ݇ܪܲܝܗـܝ ܝܢܵܐ ܟܠ ܥܕܵܢܵܐ ܕܠܵܐ ܚܵܠܛܝܼ ܘܠܵܐ ܬܲܪܓܸܠܝܼ.                  ܒܲܪܢܵܫܵܐ ܒܟܠܲܝܗـܝ ܫܒܼܝܼ̈ܠܸܐ ܕܚܲܝ̈ܘܼܗـܝ؛ ܠܸܐ ܝܠܸܗ ܒܸܫܠܵܝܵܐ ܡܼܢ ܡܲܠܲܦܬܵܐ ܕܙܲܖ̈ܥܸܐ ܕܓܵܢܸܗ ܘܠܐܵܢܝܼ ܐ݇ܚܸܖ̈݇ܢܸܐ؛ ܕܝܼܢܵܐ ܥܲܡܸܗ ܒܫܵܘܬܵܦܘܼܬܸܗ ܘܒܟܸܢܫܸܗ. ܒܵܥܸܐ ܠܵܐ ܒܵܥܸܐ؛ ܥܸܨܝܵܐ ܝܠܸܗ ܕܟܵܠܸܐ ܒܕܸܦܢܵܐ ܕܒܢܲܝ̈ ܓܸܢܣܸܗ ܩܵܐ ܡܲܠܦܵܢܘܼܬܵܐ؛ ܕܠܵܐ ܛܵܠܸܩ ܝܘܼܒܵܠܸܗ ܘܢܵܦܸܠ ܒܥܲܣܩܘܼܬܵܐ ܕܚܲܝܸ̈ܐ ܘܐܵܗܵܐ ܟܸܐ ܥܵܒܼܸܕܠܵܗܿ ܩܵܐ ܝܘܼܬܪܵܢܵܐ ܕܓܵܢܸܗ ܘܟܘܼܬܵܪܵܐ ܕܚܲܝܘܼܬܸܗ. ܐܝܼܢܵܐ ܐܵܗܵܐ ܠܸܐ ܝܠܵܗܿ ܒܸܗ݇ܘܵܝܵܐ ܡܲܠܝܵܢܬܵܐ ܘܡܲܨܒܼܸܥܵܢܬܵܐ ܕܡܸܫܬܲܐܠܵܢܘܼܝܵܬܸ̈ܐ ܩܵܐ ܟܠ. ܐܸܠܵܐ ܒܸܠܙܵܡܵܐ ܝܠܵܗܿ ܠܸܒܪܵܝܬܵܐ ܕܫܸܕܬܵܐ(ܫܘܼܓܼܠܵܐ) ܕܝܼܠܵܗܿ ܦܲܥܘܵܐ ܕܡܲܠܦܵܢܘܼܬܵܐ ܩܵܐ ܕܒܐܵܗܵܐ ܐܘܼܪܚܵܐ: ܡܲܠܒܼܲܟܼܬܵܐ ܘܡܲܦܠܲܚܬܵܐ ܕܡܘܼܚܵܐ ܕܛܲܠܝܘܼܢܸ̈ܐ ܩܵܐ ܡܲܦܪܲܝܬܵܐ ܕܝܵܕܘܿܥܬܵܢܸ̈ܐ ܠܝܘܼܬܪܵܢܵܐ ܕܕܲܥܬܝܼܕ ܕܒܲܪܢܵܫܵܐ؛ ܒܸܣܢܵܩܵܐ ܘܒܸܣܢܵܕܵܐ ܝܘܲܚ ܠܫܘܼܓܼ݇ܠܵܐ ܘܦܘܼܠܚܵܢܵܐ ܕܖ̈ܵܒܝܼܸܐ ܘܪܵܒܝܼܘܼܬܵܐ. ܬܸܫܪܸܝܢ ܒܟܠ ܫܸܢ݇ܬܵܐ ܘܒܟܠܵܗܿ ܬܸܒܼܸܝܠ ܥܘܼܬܵܕܵܐ ܕܚܲܕ݇ ܘܲܥܕܵܐ ܫܸܢ݇ܬܵܝܵܐ ܕܡܲܠܦܵܢܘܼܬܵܐ ܝܠܸܗ. ܡܲܠܦܵܢܸ̈ܐ ܚܲܒܝܼܒܸ̈ܐ ܫܠܵܡܵܐ ܠܵܘܟܼܘܿܢ؛ܐܲܠܵܗܵܐ ܚܲܠܸܢܵܟܼܘܿܢ ܘܠܵܐ ܫܲܪܫܝܼܬܘܿܢ.                                                                                   

ܙܡܖ̈ܝܬܐ ܐܬܼܘܖ̈ܝܐ ܒܝܕ ܝܥܩܘܒ ܝܫܘܥ

                                  ܕܟܬܪ ܡܕܠܢ ܕܒܼܝܣ

   ܡܝܲܩܪܵܐ ܝܲܥܩܘܿܒܼ ܝܼܫܘܿܥ ܚܲܕ݇ ܐܵܬܼܘܿܪܵܝܵܐ ܝܠܸܗ ܡܼܢ ܒܢܲܝ̈ ܐܵܪܡܵܢܸܣܬܵܢ ܕܟܸܐ ܚܵܝܸܐ ܒܐܲܬܪܵܐ ܕܦ̰ܪܵܢܣܵܐ ܘܙܲܡܵܪܵܐ ܕܐܵܦܪܵܐ ܝܠܸܗ ܒܩܵܠܵܐ ܚܠܝܼܡܵܐ(Bass)  ܓܵܘ ܡܕܝܼܢ݇ܬܵܐ ܕܢܵܢܬ  (Nantes). ܗܿܘ ܡܘܼܠܚܸܡܵܐ ܝܠܸܗ ܙܡܵܖ̈ܝܵܬܸܐ ܒܠܸܫܵܢܵܐ ܐܵܬܼܘܼܪܵܝܵܐ ܕܒܓܵܢܸܗ ܙܡܝܼܪܵܝ ܝܠܸܗ ܥܲܠ ܬܪܸܝܢ ܐܸܣܬܸܝܖܸ̈ܐ. ܟܠ ܐܸܣܬܸܝܪܵܐ ܚܒܼܵܫܵܐ ܝܠܸܗ ܡܼܢ 9 ܙܡܵܖ̈ܝܵܬܸܐ. ܐܲܢܸܐ ܬܪܸܝܢ ܐܸܣܬܸܝܖܸ̈ܐ ܦܝܵܫܵܐ ܝܢܵܐ ܙܘܼܒܢܸ̈ܐ ܥܲܡ ܚܲܕ݇ ܟܬܵܒܼܘܿܢܵܐ ܒܠܸܫܵܢܵܐ ܐܵܬܼܘܿܪܵܝܵܐ ܕܚܒܼܵܫܵܐ ܝܠܸܗ ܡܼܢ ܡܘܼܫܚܵܬܸ̈ܐ ܡܘܼܦܠܸܚܸ̈ܐ ܓܵܘ ܙܡܵܖ̈ܝܵܬܸܐ.

ܣܸܕܪܵܐ ܕܙܡܵܖ̈ܝܵܬܸܐ ܐܵܗܵܐ ܝܠܸܗ:

ܐܸܣܬܸܝܪܵܐ (CD):1

ܐ. ܙܡܵܪܬܵܐ ܕܣܵܒܼܵܐ ܕܡܵܬܲܝܢܝܼ"ܡܵܪܝ ܫܸܡܥܘܿܢ". ܡܸܠܸ̈ܐ: ܝܲܥܩܘܿܒܼ ܝܼܫܘܿܥ

ܒ. ܙܡܘܿܪ ܐܲܟܵܪܵܐ. ܡܸܠܸ̈ܐ: ܦ̰ܪܵܝܕܘܿܢ ܐܵܬܼܘܿܪܵܝܵܐ

ܓ. ܨܠܘܿܬܵܐ ܩܵܐ ܐܘܼܡܬܼܵܐ. ܡܸܠܸ̈ܐ: ܡܵܪـܝ ܬܐܘܼܡܵܐ ܐܘܿܕܘܼ

ܕ. ܫܸܡܫܵܐ ܕܣܲܗܪܵܐ. ܡܸܠܸ̈ܐ: ܐܵܓܼܵܠܵܪ ܒܲܪ ܐܵܦܪܝܼܡ

ܗ. ܡܘܼܚܸܒܬـܝܼ. ܡܸܠܸ̈ܐ: ܘܸܠܝܵܡ ܕܵܢܝܼܐܸܝܠ

ܘ. ܕܸܫ̰ܡܸܢܸ̈ܐ ܕܛܲܝܖܸ̈ܐ. ܡܸܠܸ̈ܐ: ܐܲܪܣܵܢܝܼܣ ܒܸܢܝܵܡܝܼܢ

ܙ. ܐܲܠܵܗܵܐ ܥܲܡܘܼܟܼ، ܫܵܒܼܩܸܢܘܼܟܼ ܒܫܲܝܢܵܐ. ܡܸܠܸ̈ܐ: ܝܲܥܩܘܿܒܼ ܝܼܫܘܿܥ

ܚ. ܐܘܼܪܚܵܐ ܕܟܸܐܦܵܐ. ܡܸܠܸ̈ܐ: ܝܲܥܩܘܿܒܼ ܝܼܫܘܿܥ

ܛ. ܢܝܼܣܵܢ ܐ݇ܬܸܐ ܠܸܗ. ܡܸܠܸ̈ܐ: ܝܲܥܩܘܿܒܼ ܝܼܫܘܿܥ

ܐܸܣܬܸܝܪܵܐ (CD):2

ܐ. ܕܲܪܓܘܼܫܬܵܐ. ܡܸܠܸ̈ܐ: ܝܲܥܩܘܿܒܼ ܝܼܫܘܿܥ

ܒ. ܡܸܢܝܼ ܩܵܬܵܟܼܝ ܢܝܼܫܵܐ ܕܚܲܝ̈ܝܼ. ܡܸܠܸ̈ܐ: ܘܸܠܝܵܡ ܕܵܢܝܼܐܸܝܠ

ܓ. ܕܟܼܵܖܸ̈ܐ ܕܝܸܡܵܐ. ܡܸܠܸ̈ܐ: ܐܲܕܲܝ ܐܲܠܚܵܐܨ

ܕ. ܕܘܿܡܵܪܝܼܢܵܐ. ܡܸܠܸ̈ܐ: ܐܵܓܼܵܠܵܪ ܒܲܪ ܐܵܦܪܝܼܡ

ܗ. ܬܵܝܡܘܿܢ. ܡܸܠܸ̈ܐ: ܐܲܪܣܵܢܝܼܣ ܓܝܼܘܲܪܓܝܼܣ

ܘ. ܦܣܸܥܡܘܿܢ ܠܩܲܕ݇ܡܵܐ، ܙܡܵܪܬܵܐ ܕܡܵܬܲܝܢܝܼ. ܡܸܠܸ̈ܐ: ܦ̰ܪܵܝܕܘܼܢ ܐܵܬܼܘܿܪܵܝܵܐ

ܙ. ܙܡܵܪܬܵܐ ܕܪܲܘܵܝܵܐ. ܡܸܠܸ̈ܐ: ܦܵܒܼܸܝܠ ܚܸܢܘܼ

ܚ. ܡܵܛܲܚ ܠܢܝܼܢܘܸܐ. ܡܸܠܸ̈ܐ: ܝܲܥܩܘܿܒܼ ܝܼܫܘܿܥ

ܛ. ܬܵܠܵܟܼܝ ܣܵܘܓܘܼܠܬـܝܼ. ܡܸܠܸ̈ܐ: ܚܲܕ݇ܒܼܫܵܒܵܐ ܓ̰ܘܿܪܓ̰ (ܓܝܼܘܲܪܓܝܼܣ)

   ܡܝܲܩܪܵܐ ܝܲܥܩܘܿܒܼ ܝܼܫܘܿܥ ܚܲܕ݇ ܐܵܬܼܘܿܪܵܝܵܐ ܕܒܼܝܼܚ ـ ܢܲܦ̰ܫܵܐ ܘܡܲܚܒܵܢܵܐ ܕܐܘܼܡܬܲܢ ܝܼܠܸܗ. ܗܿܘ ܗܵܕܟܼܵܐ ܐ݇ܡܵܪܵܐ ܝܠܸܗ:

ܐܲܚܘܿܢܘܵܬܝܼ ܘܚܵܬܘܵܬ̈ܝܼ:

   ܩܲܒܠܘܿܢ ܠܗ݇ܘܿܢ ܫܠܵܡ̈ܝܼ ܡܸܠܝܸ̈ܐ ܡܼܢ ܚܘܼܒܵܐ ܘܚܲܕܘܼܬܵܐ ܩܵܬܵܘܟܼܘܿܢ. ܐܲܡܝܼܢܵܐܝܼܬ ܗܵܘܸܐ ܚܩܝܼܪܵܐ ܫܸܡܵܐ ܕܡܵܪܲܢ ܝܼܫܘܿܥ ܡܫܝܼܚܵܐ ܗܿܘ ܕܐ݇ܡܸܪܸܗ: ܐܵܢܵܐ ܗܲܡܙܘܼܡܸܐ ܝܘܸܢ ܒܠܸܫܵܢܵܐ ܕܒܵܒܝܼ ܘܝܸܡܝܼ: ܠܸܫܵܢܵܐ ܐܵܪܵܡܵܝܵܐ، ܝܲܥܢܝܼ ܠܸܫܵܢܵܐ ܪܵܡܵܝܵܐ ܘܥܸܠܵܝܵܐ (High Language) ܕܡܲܦܠܘܼܚܘܼܗـܝ ܗ݇ܘܵܘ ܓܵܘ ܡܲܕܢܚܵܐ. ܐܵܢܵܐ ܚܕܵܝܵܐ ܘܦܨܵܚܵܐ ܝܘܸܢ ܕܟܸܐ ܡܵܨܸܢ ܙܵܡܪܸܢ ܒܐܵܗܵܐ ܠܸܫܵܢܵܐ، ܘܗܲܡܙܸܡܸܢ ܒܐܵܗܵܐ ܠܸܫܵܢܵܐ. ܠܸܫܵܢܲܢ ܚܕܵܐ ܐܩܵܦܬܵܐ ܘܚܲܕ݇ ܦܲܥܘܵܐ ܡܼܢ ܡܲܪܕܘܼܬܵܐ ܘܬܲܫܥܝܼܬܵܐ ܕܐܵܬܼܘܿܖ̈ܵܝܸܐ، ܣܸܖ̈ܝܵܢܵܝܸܐ ܘܟܲܠܕܵܝܸ̈ܐ ܝܠܸܗ. ܘܠܸܫܵܢܲܢ ܝܼܠܸܗ ܚܲܕ݇ ܣܬܘܿܢܵܐ ܩܵܐ ܐܘܼܡܬܲܢ ܐܵܬܼܘܿܪܵܝܬܵܐ، ܟܲܠܕܵܝܬܵܐ ܘܣܸܪܝܵܢܵܝܬܵܐ، ܗܿـܝ ܕܒܘܼܪܒܸܙܬܵܐ ܝ݇ܠܵܗܿ ܡܼܢ ܬܲܝܡܢܵܐ ܗܲܠ ܓܲܪܒܝܵܐ ܘܡܼܢ ܡܲܕܢܚܵܐ ܗܲܠ ܡܲܥܪܒܼܵܐ...

   ܡܘܿܣܝܼܩܝܼ ܕܡܝܲܩܪܵܐ ܝܲܥܩܘܿܒܼ ܝܼܫܘܿܥ ܐܝܼܬ ܠܵܗܿ ܚܕܵܐ ܢܸܥܡܬܵܐ ܘܩܝܼܢܬܵܐ(Melody)  ܐܵܬܼܘܿܪܵܝܬܵܐ ܘܐܵܕܫܵܐ(Style)  ܪܘܿܫܵܝܵܐ (ܪܘܼܣܢܵܝܵܐ). ܐܵܢܵܐ ܦܲܪܨܘܿܦܵܐܝܼܬ ܬܪܸܝܢ ܙܡܵܖ̈ܝܵܬܸܐ ܡܼܢ ܟܠܵܝ ܒܘܼܫ ܙܵܘܕܵܐ ܡܲܚܘܼܒܵܝ ܝܘܵܢ. ܡܣܲܒܲܒ ܠܵܐ

ܐܲܚܟ̰ܝܼ ܡܲܗܢܝܵܢܸ̈ܐ ܘܚܲܠܝܸ̈ܐ ܝܢܵܐ ܐܝܼܢܵܐ ܐܵܦ ܡܫܘܼܚܬܵـܝ ܡܵܪܵܐ ܕܡܲܥܢܵܝܵܐ ܥܲܡܝܼܩܵܐ ܝܠܵܗܿ. ܚܕܵܐ ܡܼܢ ܕܐܲܢܸܐ ܙܡܵܖ̈ܝܵܬܸܐ ܝܠܵܗܿ ܡܸܢܝܵܢܵܐ ܕ 3 ܒܐܸܣܬܸܝܪܵܐ(CD)  2 ܒܫܸܡܵܐ ܕܕܟܼܵܖܸ̈ܐ ܕܝܸܡܵܐ، ܡܫܘܼܚܬܵܐ ܡܘܼܠܚܸܡܬܵܐ ܒܝܲܕ ܐܲܕܲـܝ ܐܲܠܚܵܐܨ. ܓܵܘ ܕܐܵܗܵܐ ܡܫܘܼܚܬܵܐ ܕܪܵܒܵܐ ܚܲܫܲܢܬܵܐ ܝܠܵܗܿ، ܪܵܒܝܼ ܐܲܕܲܝ ܕܟܼܵܪܵܐ ܝܠܸܗ:

ܩܲܕ݇ܡ ܕܗܿܘ ܒܲܝܬܵܐ ܕܓܵܘܘܼܗـܝ ܗ݇ܘܸܐ ܠܝܼ ܡܼܢ ܝܸܡܵܐ:

ܚܕܵܐ ܓܸܦܬܵܐ ܦܪܝܼܣܬܵܐ ܗ݇ܘܵܐ ܨܸܒܥܵܬܘܼܗܿ ܒܐܸܡܵܐܐ.

ܗܿܝܓܵܗܿ ܗܲܩܘܼܝܸܐ ܝ݇ܠܸܗ ܕܵܐܟܼܝܼ ܝܸܡܵܝ ܟܸܐ ܡܲܐܟܼܠܵܐ ܗ݇ܘܵܐ ܠܗ݇ܘܿܢ ܥܲܢܒܼܸ̈ܐ ܕܗܿـܝ ܓܸܦܬܵܐ ܟܲܕ ܐܵܦ ܨܸܦܸܪܬܵܐ ܟܸܐ ܡܲܐܟܼܠܵܐ ܗ݇ܘܵܐ ܠܙܲܥܝ̈ܘܼܗܿ:

ܐܲܚܢܲܢ ܒܐܝܼܕܵܐ ܕܝܸܡܲܢ ܟܸܐ ܐܲܟܼܠܲܚ ܗ݇ܘܵܐ ܡܸܢܘܼܗܿ:

ܨܸܦܸܪܬܵܐ ܩܵܐ ܙܲܥܝ̈ܘܼܗܿ ܟܸܐ ܠܲܒܠܵܐ ܗ݇ܘܵܐ ܥܲܠ ܩܸܢܘܼܗܿ.

ܐܝܼܢܵܐ ܡܘܼܚܵܒܸܢ ܕܡܼܢ ܒܵܬ݇ܪ ܕܫܲܢܵܝܬܵܐ ܕܝܸܡܵܝ ܝܵܠܘܼ̈ܗܿ ܒܘܼܪܒܸܙܠܗ݇ܘܿܢ.

ܣܸܬܘܵܐ ܐ݇ܬܸܐ ܠܸܗ ܡܘܼܒܪܸܙܠܸܗ ܠܓܸܦܬܵܐ ܒܕܲܪܬܵܐ:

ܛܲܝܖܸ̈ܐ ܦܖܸ̈ܚܠܗ݇ܘܿܢ ܘܥܪܸܩܠܗ݇ܘܿܢ ܡܼܢ ܙܕܘܼܥܬܵܐ ܕܩܲܪܬܵܐ.

ܝܸܡܝܼ ܢܸܚܠܵܗܿ ܝܵܠܘܼ̈ܗܿ ܒܘܼܪܒܸܙܠܗ݇ܘܿܢ ܒܐܲܬܪܵܐ:

ܟܡܵܐ ܕܕܵܟܼܪܸܢܵܗܿ ܕܸܡܥܬܵܐ ܒܥܲܝܢܝܼ ܟܸܐ ܟܵܬܪܵܐ.

ܘܐܵܗܵܐ ܡܲܕܟܼܘܼܪܝܼ ܝܠܵܗܿ ܕܐܲܚܢܲܢ ܐܵܬܼܘܿܖ̈ܵܝܸܐ ܟܸܐ ܐܲܟܼܠܲܚ ܗ݇ܘܵܘ ܡܼܢ ܐܝܼܕܵܐ ܡܪܲܚܡܵܢܬܵܐ ܕܝܸܡܲܢ ܐܵܬܼܘܿܪ: ܗܿـܝ ܕܦܪܝܼܣܬܵܐ ܗ݇ܘܵܐ ܠܨܸܒܥܵܬܘܼܗܿ ܡܸܠܝܸ̈ܐ ܡܼܢ ܡܲܪܕܘܼܬܵܐ؛ ܐܘܼܡܵܢܘܼܬܵܐ ܘܝܵܕܥܵܬܸ̈ܐ ܠܟܠܵܝ ܩܘܼܢܓ̰ܝܵܬܸ̈ܐ ܕܬܸܒܼܝܼܠ؛ ܐܝܼܢܵܐ ܟܲܕ ܐܲܬܪܲܢ ܡܸܢܲܢ ܫܩܸܠܗ݇ܘܿܢ ܘܝܸܡܲܢ ܢܸܚܠܵܗܿ، ܐܲܚܢܲܢ ܦܪܸܣܠܲܢ ܓܵܘ ܬܸܒܼܸܝܠ.

ܗܿـܝ ܙܡܵܪܬܵܐ ܐ݇ܚܸܪ݇ܬܵܐ ܡܸܢܝܵܢܵܐ ܕ 9 ܝܠܵܗܿ ܒܐܸܣܬܸܝܪܵܐ(CD)  2 ܒܫܸܡܵܐ: ܬܵܠܲܟܼܝ ܣܵܘܓܘܼܠܬـܝܼ، ܡܘܼܠܚܸܡܬܵܐ ܒܝܲܕ ܚܲܕ݇ܒܼܫܵܒܵܐ ܓ̰ܘܿܪܓ̰(ܓܝܼܘܲܪܓܝܼܣ). ܐܵܦ ܐܵܗܵܐ ܙܡܵܪܬܵܐ ܚܲܫܲܢܬܵܐ ܝܠܵܗܿ ܟܲܕ ܡܲܚܙܘܼܝܸܐ ܝܠܵܗܿ ܠܚܲܕ݇ ܐ݇ܢܵܫܵܐ ܝܬܝܼܒܼܵܐ ܒܢܲܦ̰ܫܸܗ ܩܲܕ݇ܡ ܚܕܵܐ ܦܲܢܓ̰ܵܪܵܐ ܥܲܝܢܘܼܗـܝ ܠܐܘܼܪܚܵܐ ܕܛܠܝܼܒܬܘܼܗـܝ:

ܝ݇ܬܝܼܒܼܵܐ ܝ݇ܘܸܢ ܗ݇ܘܵܐ ܩܲܕ݇ܡ ܦܲܢܓ̰ܵܪܵܐ، ܪܵܒܵܐ ܚܸܫܵܢܵܐ:

ܠܸܐ ܝܘܸܢ ܚܸܙܝܵܐ ܩܵܐ ܛܠܝܼܒܬـܝܼ ܐܵܢܵܐ ܟܡܵܐ ܥܕܵܢܵܐ.

   ܠܚܘܼܫܵܒܼܝܼ ܐܵܗܵܐ ܙܡܵܪܬܵܐ ܙܸܐ ܣܘܼܟܵܡܵܝܬܵܐ (Symbolic) ܝܠܵܗܿ ܘܡܲܚܙܘܼܝܸܐ ܝܠܵܗܿ ܕܵܐܟܼܝܼ ܐܲܚܢܲܢ ܝ݇ܬܝܼܒܼܸܐ ܝ݇ܘܲܚ ܒܢܲܦ̰ܫܲܢ ܩܲܕ݇ܡ ܦܲܢܓ̰ܵܪܵܐ ܕܒܸܝܬ ـ ܐܲܣܝܼܖܸ̈ܐ (ܐܲܬܖ̈ܵܘܵܬܸܐ ܢܘܼܟܼܖ̈ܵܝܸܐ) ܟܲܕ ܥܲܝܢܲܢ ܥܲܠ ܐܘܼܪܚܵܐ ܕܚܸܐܪܘܼܬܲܢ ܘܦܲܪܦܘܼܠܸܐ ܝ݇ܘܲܚ ܒܝܼܵܗܿ ܕܐܵܬܝܵܐ: ܐܝܼܢܵܐ ܚܸܐܪܘܼܬܲܢ ܠܸܐ ܝܠܵܗܿ ܐ݇ܬܵܝܵܐ ܘܐܲܬܪܲܢ ܠܸܐ ܝܘܲܚ ܚܙܵܝܘܼܗـܝ.

ܡܝܲܩܪܵܐ ܝܲܥܩܘܿܒܼ ܝܼܫܘܿܥ ܗܵܕܟܼܵܐ ܚܙܵܝܵܐ ܘܕܝܵܢܵܐ ܝ݇ܠܸܗ ܠܦܘܼܠܚܵܢܸܗ:

" ܐܵܢܵܐ ܒܟܠܸܗ ܠܸܒܝܼ ܘܦܲܪܡܵܝܬـܝܼ ܒܡܸܨܥܵܝܵܐ ܕܐܲܢܸܐ ܙܡܵܖ̈ܝܵܬܸܐ ܫܠܵܡܵܐ ܕܪܵܝܵܐ ܝ݇ܘܸܢ

ܥܲܠ ܒܢܲܝ̈ ܐܘܼܡܬـܝܼ ܘܥܲܠ ܟܠܵܝ ܒܲܪܢܵܫܘܼܬܵܐ. ܐܵܽܦܸܢ ܕܡܲܠܚܲܡܬܵܐ ܘܙܡܵܪܵܐ ܕܐܲܢܸܐ

ܙܡܵܖ̈ܝܵܬܸܐ ܚܲܕ݇ ܦܘܼܠܚܵܢܵـܐ ܙܥܘܿܪܵܐ ܝ݇ܠܸܗ: ܐܝܼܢܵـܐ ܚܲܝܠܝܼ ܚܲـܕ݇ ܗܵܕܟܼܵܐ ܝܠܸـܗ. ܐܵܦܸܢ

ܕܚܲܝܠܝܼ ܠܸܐ ܝ݇ܠܸܗ ܪܵܒܵܐ ܐܝܼܢܵܐ ܚܘܼܒܝܼ ܠܐܘܼܡܬـܝܼ ܓܘܼܪܵܐ ܝ݇ܠܸܗ ܘܒܡܸܨܥܵܝܵܐ ܕܐܲܢܸܐ ܙܡܵܖ̈ܝܵܬـܝܼ ܡܲܚܙܘܼܝܸܐ ܝ݇ܘܸܢ ܠܚܘܼܒܝܼ ܠܐܘܼܡܬܝܼ ܘܠܟܠ ܡܸܢܕـܝܼ..."

   ܢܝܼܫܵܐ ܡܼܢ ܦܪܵܣܬܵܐ ܘܙܲܒܲܢܬܵܐ ܕܐܵܗܵܐ ܐܸܣܬܸܝܪܵܐ ܝܼܠܸܗ ܗܲܝܲܪܬܵܐ ܕܝܲܠܘܼܕܸ̈ܐ ܐܵܬܼܘܿܖ̈ܵܝܸܐ ܕܐܵܪܡܵܢܸܣܬܵܢ. ܘܒܗܸܒܝܼ ܝ݇ܘܲܚ ܕܐܲܚܬܘܿܢ ܩܵܖ̈ܝܵܢܸܐ ܡܘܼܚܸܒܸ̈ܐ ܒܸܕ ܙܵܒܼܢܝܼܬܘܿܢ ܡܼܢ ܐܵܗܵܐ ܐܸܣܬܸܝܪܵܐ ܠܢܝܼܫܵܐ ܕܣܢܵܕܬܵܐ ܕܝܲܥܩܘܿܒܼ ܘܕܗܲܝܲܪܬܵܐ ܕܝܲܠܘܼܕܸ̈ܐ ܐܵܬܼܘܿܖ̈ܵܝܸܐ ܕܐܵܪܡܵܢܸܣܬܵܢ.        ܡܫܘܚܬܐ ܩܐ ܐܘܡܬܐ

             

   روی جلد سی دی راه سنگ اثر یعقوب ایشو - نقاشی از هانیبال الخاص 

          
          ܗܲܪ ܠܵــܐ ܝܕܸܥܠܝܼ ܕܵܐܟܼܝܼ ܚܘܼܒܵܟܼܝ ܟܒܼܝܼܫܠܸܗ ܠܓܵܢـܝܼ      

          ܕܵܐܟܼܝܼ ܡܙܸܓܼܠܸـܗ ܒܠܸܒـܝܼ ܘܟ̰ܪܸܚـܠܸـܗ ܓܵـܘ ܫܸܪܝܵـܢــܝܼ       

          ܐ݇ܡܸܪܝܼ ܡܚܘܼܒܵܟܼܝ ܒܫܵܠܝܵܐ ܪܘܼܚܝܼ؛ ܒܡܵܛܝܵܐ ܠܢܝܵܚܵــܐ     

          ܢـܦܸـܠــܝܼ ܒـܢــܘܼܪܵܐ؛ ܗܵܐ ܒܸـܝـܩܵـــܕܵܐ ܟـܠܵــܗܿ ܓܵـܢــܝܼ     

          ܪܘܼܚܝܼ ܘܓܵܢـܝܼ ܐܲܣܝܼـܖܸ̈ܐ ܝܢܵܐ ܓܵـܘ ܒܸܝـܬ ܚܒܼܘܼܫܝܵــܟܼܝ

          ܒـܐܲܣـܝܼــܪܘܼܬܵܟܼܝ ܒܸܥـܒܼܵــܪܵܐ ܝـܢܵــــܐ ܟܠ ܝܵـܘܡܵـܢـــܝܼ       

          ܠܸـܐ ܝܠܸـܗ ܦܠܵܛܵܐ ܡܼܢ ܐܵܗ ܓܵܢܝܼ ܟܸـܐܒܼܵـܐ ܕܚܘܼܒܵـܟܼܝ      

          ܐܲܢ݇ــܬܸܢ ܝܼــܘܵܬܝ ܟـܠ ܚܲــܕ݇ ܕܲܪܕܝܼ؛ ܟـܠ ܕܲܪܡܵـܢـــܝܼ

          ܠܲܝـܬ ܚܲـܕ݇ ܫـܘܼܦـܪܵܐ ܠܵـܐ ܒـܫـܘܼܫܲـܢܸ̈ܐ ܠܵـܐ ܒـܗܵܠܵܠܸ̈ܐ

          ܫܒܼܘܿܩ ܡܼܢ ܫܘܼܦܪܵܟܼܝ ܠܲܝܬ ܚܲܕ݇ ܫܸܟܠܵܐ ܓܵܘ ܪܸܥܝܵܢܝܼ

          ܠܵܐ ܪܚܘܿܩ ܡܸܢܝܼ ܕܪܘܼܚܩܵـܐ ܡܸܢܵܟܼܝ ܒܡܵܝـܬܵܐ ܫܸܡܫܵـܐ       

          ܒܥܵـܪܸܩ ܒܲــܗܪܵܐ؛ ܡـܩܲـܪܬܵܐ ܒـܙܵܝܸــܕ ܟـܠ ܟـܘܼܪܗܵܢܝܼ         

          ܒܥܵܒܼܪܝܼ ܙܲܒܼܢܸ̈ܐ؛ ܒܦܵـܪܸܩ ܟـܠ ܚܲـܕ݇ ܚܘܼܒܵـܐ ܘܫܸـܢܓܼܵـܐ       

          ܘܐܲܢ݇ܬܝ ܒܸܕ ܦܵܝܫܵܬܝ ܠܝܵܘܡܵܐ ܕܥܵܠܲܡ ܓܵـܘ ܚـܘܼܠܡܵܢܝܼ

                          ܀܀܀܀

                    ܒܘܩܪܐ

                    ܒܸـܪܚܵـܛܵــܐ ܒـܓܸـܓܼـܠܵـܐ ܕܕܵܪܵܐ

                 ܡܲܦܫܘܼܛܸܐ ܠܫܸܡܫܵـܐ ܘܣܲـܗܪܵܐ

                 ܠܲܝـܬ ܦܠܵـܛܵــܐ ܩܵــܬܲܢ ܐܵܪܵܐ؟

                 ܒـܚܲـܕ݇ ܕܘܼܝܵـܪܵܐ ܕܠܵـܐ ܕܝܵــܪܵܐ؟

                 ܒܚܲܕ݇ ܪܦܵܦܵܐ ܕܠܵܐ ܚܲܕ݇ ܡܪܵܪܵܐ؟

                 ܒܚܲܕ݇ ܝܵܘܡܵܐ؛ ܝـܘܿܡ ܚـܘܼܪܵܪܵܐ؟

                                                                               ܫܡܝܪܡ ܕ.ܦܘܪܝܐܢ

          ܬܦܩܬܐ ܒܡܕܝܢ݇ܬܐ ܕܢܝܢܘܐ

                                    ܓܝܘܪܓܝܣ ܥܝܣܐ ܚܢܝ   

   ܟܲـܕ ܠܵـܐ ܫـܩـܝܼܠܵـܐ ܡܲܢـܝܲܚـــܬܵܐ؛ ܩـܛܝܼـܥـܬܵܐ ܒܸـܗܢــܝܼ ܒܠܲܚـܠܲܚـܬܵܐ  

   ܛܠܸܒܠـܝܼ ܕܡܵـܛܸܢ ܠـܚܲـܖ̈ܵܒـܘܼܗܿ؛ ܕܚܲـܕ݇ ܙܲܒܼـܢܵــܐ ܕܵܡـܟܼܸܢ ܠܚـܒܵـܩـܘܼܗܿ  

   ܐܵܗ ܫـܘܼܓܼ݇ܠــܝܼ ܠܸــܐ ܗ݇ܘܵܐ ܙܥــܘܿܪܵܐ؛ ܐܘܼܦ ܐܵܢܵــܐ ܠܸــܐ ܝـܘܸܢ ܟــܘܼܪܵܐ   

   ܠـܡܕܝܼܢ݇ܬܵܐ ܕܢܝܼܢܘܸܐ ܝـܘܸܢ ܒܪܸܚܫܵـܐ؛ ܐܲܝـܟܼ ܒـܪܘܿܢܵܐ ܕܐܘܼܡـܬܵܐ ܚܫܝܼܚܬܵܐ

   ܡܛܸܐ ܠܝܼ ܩܲܕ݇ܡ ܪܘܼܡܬܘܼܗܿ ܟܠܸܐ ܠܝܼ؛ ܡܫܘܼܒܼܗܵܪܵܐ ܓܘܼܪܵܐ ܡܠܸܐ ܠܝܼ 

   ܠܸـܒــܝܼ ܥܲـܠــܘܼܗܿ ܓـܘܼܠܸـــܐ ܠــܝܼ؛ ܠـܐܲܝـܟܵـܢܵـܝــܘܼܬܘܼܗܿ ܝـܠܸــܐ ܠـܝܼ  

   ܚـܙܸܐ ܠـܝܼ ܡܕܝܼـܢ݇ܬܵܐ ܡܘܼܣܠܸـܒـܬܵܐ؛ ܒـܨܘܼܪܬܵܐ ܕܚܲܫܵـܐ ܫـܘܼܚـܠܸـܦــܬܵܐ 

   ܝܲـܗܒܼܵـܢـܬܵܐ ܕܒܲـܗܪܵܐ ܕܬܸܒܼܸـܝـܠ؛ ܠـܪܘܿܡــܬܵܐ ܫـܠܝܼـܬܵܐ ܬܘܼܚـܠܸـܦــܬܵܐ

   ܥـܒܼܸــܪـܝܼ ܡــܕܲܪܘܵܙܵܐ ܕܢܲـܪܓܵــܠ؛ ܠܡـܕܝܼـܢ݇ــܬܵܐ ܕܐܵܫـــܘܼܪ ܒܲـܢܸـܦܵـــܐܠ  

   ܚܸـܙܝܲـܝـܗـܝ ܠـܝܼ ܬܲܘܖ̈ܘܼܗܿ ܫـܬܝܼـܩܸ̈ܐ؛ ܬܸܪܘܲܝـܗܝ ܥܲܝـܢܵــܬܝܼ ܩـܠـܝܼـܩܸ̈ـܐ

   ܓܸـܚـܟܵــܐ ܠـܦܲــܐܬܝܼ ܡܼܢ ܕܲܥــܒܼܲــܪ؛ ܥܲـܝܢـܝܼ̈ ܒܸـܕܪܵܝܵــــܐ ܗܲܘܵܪ

   ܐܲܝܟܵܐ ܝܬܘܿܢ ܒܢܘܿܢܲܢ ܒܢܵܬܲܢ؛ ܩܵـܐ ܡܘܼܕ݇ ܪܘܼܦـܝܸـܐ ܝـܬܘܿܢ ܩܵـܬܲܢ

   ܢܲـܢــܘܼܝܵـܘܟܼــܘܿܢ ܒܸـܚـܪܵܩܵـــܐ؛ ܫܸـܡܵـــܐ ܕܐܘܼܡـܬܲܢ ܒܸـܛـܠܵـܩܵــܐ     

   ܒـܢܘܿܢܲܢ ܒܢܵـܬܲܢ ܒܸܪܚܵـܩܵܐ؛ ܠܝܸـܡܲܝـܗـܝ ܒܢܲـܦ̰ܫـܘܼܗܿ ܒܸـܫـܒܼܵـܩܵــܐ    

   ܠܸܒܝܼ ܩܵــܐ ܡܕܝܼܢ݇ܬـܝܼ ܝܩܸـܕܠܸـܗ؛ ܡܼܢ ܫܸܢـܬܵܐ ܕܙܲܒܼـܢܵـܐ ܦܪܸܕܠܸـܗ     

   ܛܠܸܒܠܝܼ ܒܒܸܟܼܝܵـܐ ܘܦܲـܪܦܲـܠܬܵܐ؛ ܟ̰ܸـܡ ܓ̰ܲܠـܕܸܐ ܕܠܵـܐ ܥܲـܪܩܲܠـܬܵܐ   

   ܚܲـܝܸـܕܲܚ ܒـܚܲــܕ݇ ܠܸܫܵـܢܵـــܐ؛ ܕܠܵــܐ ܟ̰ــܘܼ ܛܲـܠܲـܩـܬܵܐ ܕܥـܕܵܢܵـــܐ    

   ܦܵـܬܚܲــܚ ܚـܒܵـܩܲܢ ܥܲـܠ ܝܲـܠܲـܕ݇ܢ؛ ܕܒــܘܼܫ ܙܵܘܕܵܐ ܗܵܘܸܐ ܩܵـܠܲܢ

   ܓܲܠـܕܲܚ ܠܸܡـܕܝܼـܢ݇ܬܵܐ ܛـܠـܝܼـܬܵܐ؛ ܪܵܥـܫܲـܚ ܡܼܢ ܫܸـܢـܬܵܐ ܚܠܝܼـܬܵܐ     

   ܕܵܝــܪܲܚ ܡܼܢ ܦܲـܠـܓܵــܐ ܕܙܝܵـܢܵــܐ؛ ܒܲـܣܵـــܐ ܠـܐܘܼܕܵܠܸــܐ ܕܝܵـܢܵـــܐ

   ܒܚܘܼܝܵـܕܲܢ ܫܸܡـܫܲܢ ܒـܙܵܪܩܵـܐ؛ ܐܘܼܡـܬܲܢ ܡـܐܵܗ ܐܲܗܘܵܠ ܦܵـܪܩܵــܐ

   ܬܵܝــܡــܘܿܢ ܟـܠܲܢ ܓܲـܫـܡܸـܢܲــܚ؛ ܡܼܢ ܦـܘܼܠܵـܓܼܵــܐ ܪܲܚـܩܸــܢܲــܚ

   ܠܐܵܗ ܡܲܪܬܝܵܢܘܼܬܵܐ ܫܡܸܥܠܝܼ؛ ܡܗܸܒܼܝܼ ܕܦـܘܼܪܩܵܢܵـܐ ܡܠܸــܐ ܠـܝܼ

   ܩܵܠܘܼܗܿ ܚܸܠܝܵܐ ܡܘܼܫܡܸܥـܠܝܼ؛ ܩܵܠܵـܐ ܕܝܸـܡـܝܼ ܗ݇ܘܵܐ؛ ܝܕܸܥـܠــܝܼ:

   ܦـܠـܘܿܛــܘܿܢ ܝܲـܠـܕ݇ܝܼ̈ ܙܲܖ̈ܒܵـܢܸــܐ؛ ܠـܐܘܼܡـܬܵܐ ܐܵܬܘܼܪ ܬܲܒـܥܵـــܢܸ̈ـܐ

   ܒـܚـܘܼܝܵــܕܵܐ ܕܬܪܸܝــܢ ܫܸـܡܵــܢܸ̈ـܐ؛ ܒܸـــܕ ܗܵܘܝܼــܬܘܿܢ ܓܼܲـܠـܒܵـــܢܸ̈ܐ 

   ܟܡܵܐ ܫܸܢܸ̈ܐ ܝܢܵܐ ܦܲܪܦܘܼܠܸܐ ܝ݇ܘ݇ܚ ܬ݇ܚܘܿܬ ܐܲܩܠܵܬܸ̈ܐ ܥܲܪܦܘܼܠܸܐ ܝ݇ܘ݇ܚ

    ܗܲܠ ܕܝܼـܡܲܢ ܒܵܥܲـــܚ ܛܵـܠܲـܚ؛ ܗܲܪ ܕܸܡܵـــܐ ܒܕܸܡܵــܐ ܚܲـܠܲــܚ

    ܠܸــܐ ܝܠܵــܗܿ ܥـܕܵܢܵـــܐ ܕܚܲـܝܸــܕܲܚ؟ ܒـܚܲــܕ݇ ܠܸܫܵـܢܵـــܐ ܨܲܘܸܬܲܚ؟     

    ܚܲـܝܸــܕܲܚ ܠـܚܲـܝـܠܵــܘܵܬܲܢ؛ ܡܲܥـܡܸــܪܲܚܠــܗ݇ܘܿܢ ܡـܕܝܼــܢܵـــܬܲܢ

    ܩܵܐ ܕܚܵܝܝܼ ܝܲܠܲـܕ݇ܢ ܚܸـܐܖܸ̈ܐ؛ ܚܛܝܼـܬܲܝܗـܝ ܝܠܵـܗܿ ܐܵܢـܝܼ ܦܸــܐܖܸ̈ܐ

    ܠܵـܐ ܪܲܦܲـܚܠـܗ݇ܘܿܢ ܩܲـܕ݇ܡ ܕܸܐܒܼܸ̈ܐ؛ ܟܲܕ ܐܲܚـܢܲܢ ܫܸܠـܝܸ̈ـܐ ܝـܬܝܼ̈ـܒܼܸܐ

    ܢܝܼܢـܘܸܐ ܡܕܝܼـܢ݇ܬܵܐ ܕܫܲܠܝܼܛܸ̈ܐ؛ ܐܸܕܝـܘܿܡ ܡـܘܼܚـܪܸܒܼـܘܼܗܿ ܠـܝܼـܛܸ̈ـܐ  

    ܒـܢܘܼܢܘܼܗܿ ܡܼܢ ܓܵـܘܘܼܗܿ ܦܠܝܼܛܸ̈ܐ؛ ܢܘܼܟܼܪܵܝܸـܐ ܓܵـܘܘܼܗܿ ܫـܖ̈ܝܼـܛܸـܐ     

    ܐܵܗ ܡܫـܘܼܚـܬܵܐ ܡܘܼܠܚܸܡܵـܐ ܠـܝܼ؛ ܒـܘܼܬ ܦܲܪܦܲܠـܝܵـܬܸ̈ܐ ܕܝܸـܡـܝܼ

    ܒـܘܼܕ ܪܬܵܚܬܵܐ ܕܕܸܡܵـܐ ܕܝܲܠܕ݇ܘܼܗܿ؛ ܕܐܲܝܟܼ ܕܐܵܢܵـܐ ܪܬܸܚܠܸـܗ ܕܸܡـܝܼ

                                 

                         ܦܘܚܐ ܓܢܒܼܐ

               ܝܬܸܒܼܠܝܼ ܟܬܸܒܼܠܝܼ

               ܚܲܪܬܵܐ ܟܦܸܢܝܼ

               ܩܝܼܡܠܝܼ ܐ݇ܙܸܠܝܼ

               ܡܼܢ ܟܲܪܬܵܐ ܕܚܲܕ݇ ܦܲܥܠܵܐ

               ܚܲܕ݇ ܠܲܚܡܵܐ ܓܢܸܒܼܠܝܼ.

               ܐ݇ܟܼܸܠܝܼ ܨܒܼܸܥܠܝܼ

               ܡܼܢ ܠܲܚܡܵܐ ܕܓܢܸܒܼܠܝܼ.

               ܝܬܸܒܼܠܝܼ ܥܲܠ ܨܠܘܼܬܵܐ

               ܨܘܼܠܸܐ ܠܝܼ ܗܲܠ ܕ...

               "ܗܲܒܼܠܲܢ ܠܲܚܡܵܐ ܣܘܼܡܩܵܢܵܐ"

               ܐ݇ܡܸܪܝܼ: ـ ܠܸܐ ܗ݇ܘܵܐ ܣܡܘܿܩܵܐ

               ܠܲܚܡܵܐ ܕܐ݇ܟܼܸܠܝܼ،

               ܠܗܿܘ ܕܓܢܸܒܼܠܝܼ ܡܼܢ ܣܘܼܦܪܵܐ ܕܚܲܕ݇ ܦܲܥܠܵܐ

               ܩܲܕ ܡܸܢܸܗ ܟ̰ܠܸܓ̰ܠܝܼ!

                         ܀܀܀܀܀

               ܡܼܢ ܟܸܦܢܸܗ ܦܲܥܠܵܐ

               ܐ݇ܬܸܐ ܠܸܗ ܩܵܐ ܝܬܵܒܼܵܐ

               ܠܲܚܡܘܼܗـܝ ܐܝܼܢܵܐ

               ܦܝܼܫܵܐ ܓܢܝܼܒܼܵܐ ܒܚܲܕ݇ ܓܸܢܵܒܼܵܐ

                        ܀܀܀܀܀

               ܐܵܦ ܐܵܢܵܐ

               ܝܬܸܒܼܠܝܼ ܕܟܵܬܒܼܸܢ ܟܬܵܒܼܵܐ

               ܐܝܼܢܵܐ...

               ܝܬܝܼܒܼܵܐ ܠܵܐ ܝܬܵܒܼܵܐ،

               ܩܝܼܡܠܸܗ ܛܲܘܦܵܢܵܐ

               ܡܚܸܐ ܠܸܗ ܚܲܕ݇ ܦܵܘܚܵܐ

               ܥܲܠ ܟܬܝܼܒܼܝܵܬـܝܼ ܟܬܝܼܒܼܸ̈ܐ، ܚܲܕ݇ ܩܘܼܚܵܐ

               ܟܠܵܗܿ ܝܕܵܥܬـܝܼ ܟܬܝܼܒܼܬܵܐ ܕܥܲܠ ܘܲܪܲܩܵܐ

               ܒܙܸܩܠܗ݇ܘܿܢ، ܐ݇ܙܸܠܗ݇ܘܿܢ ܠܐܲܒܼܕܵܢܵܐ

               ܡܼܢ ܚܲܝܠܵܐ ܕܦܵܘܚܵܐ ܚܲܝܠܵܢܵܐ

                        ܀܀܀܀܀

               ܐܝܼܢܵܐ

               ܦܲܥܠܵܐ ܓܒܼܝܼܠܸܗ

               ܚܲܕ݇ ܣܘܼܦܪܵܐ ܣܵܘܕܵܢܵܐ

               ܘܟܲܕ ܟܠܵܗܿ ܚܲܝܘܼܬܝܼ

               ܐ݇ܙܸܠܵܗܿ ܠܐܲܒܼܕܵܢܵܐ.

                              ܫܡܥܘܢ ܒܝܬ ܐܝܫܘ

                   

ܬܠܬܐ ܫܘܐܠ̈ܐ

  ܠܸܝܒܼ ܬܵܠܣܬܘܿܝ 

                    ܦܘܫܩܐ ܡܼܢ ܐܢܓܠܝܣܝܐ: ܫܡܝܪܡ ܕ.ܦܘܪܝܐܢ

  

   ܚܕܵܐ ܓܵܗܵܐ ܬܘܼܚܡܸܢܠܸܗ ܚܲܕ݇ ܡܲܠܟܵܐ ܕܐܸܢ ܝܵܕܸܥ ܐܲܡܝܼܢܵܐܝܼܬ (ܟܠ ܥܕܵܢܵܐ)  ܠܙܲܒܼܢܵܐ ܬܪܘܼܨܵܐ ܕܫܲܪܲܝܬܵܐ ܕܟܠ ܚܲܕ݇ ܥܒܼܵܕܵܐ، ܘܝܵܕܸܥ ܕܠܐܲܝܢܝܼ ܐ݇ܢܵܫܵܐ ܡܲܨܝܸܬ ܘܡܼܢ ܐܲܝܢܝܼ ܪܲܚܩܸܢ، ܘܒܘܼܫ ܥܸܠܸܠ ܡܼܢ ܟܠ ܚܲܕ݇ ܡܸܢܕܝܼ؛ ܐܸܢ ܟܠ ܥܕܵܢܵܐ ܝܵܕܸܥ ܕܡܘܼܕܝܼ ܝܠܸܗ ܗܵܘ ܥܒܼܵܕܵܐ ܒܘܼܫ ܐܲܢܲܢܩܵܝܵܐ ܠܡܲܓܡܘܼܪܸܐ؛ ܠܸܐ ܡܲܓܼܠܸܒ (ܡܲܩܪܸܡ) ܒܐܵܢܝܼ ܣܘܼܥܖ̈ܵܢܸܐ ܕܒܸܫܩܵܠܲܝܗـܝ ܝܠܸܗ ܒܸܩܕܵܠܸܗ.                

   ܟܲܕ ܬܲܚܡܘܼܢܸܐ ܗ݇ܘܵܐ ܠܐܵܗܵܐ؛ ܡܘܼܚܒܸܪܸܗ ܒܟܠܵܗܿ ܐܲܬܪܸܗ ܕܒܸܕ ܝܵܗܒܼܸܠ ܚܲܕ݇ ܕܲܫܢܵܐ ܓܘܼܪܵܐ ܩܵܐ ܟܠ ܚܲܕ݇ ܦܲܪܨܘܿܦܵܐ ܕܡܲܠܸܦܠܸܗ ܕ: ܐܲܝܢܝܼ ܝܠܸܗ ܗܵܘ ܟ̰ܸܡ ܬܪܘܼܨܵܐ ܙܲܒܼܢܵܐ ܩܵܐ ܡܲܓܡܲܪܬܵܐ ܕܟܠ ܚܲܕ݇ ܡܸܢܕܝܼ؛ ܘܐܲܝܢܝܼ ܝܢܵܐ ܐܵܢܝܼ ܒܘܼܫ ܐܲܢܲܢܩܵܝܸ̈ܐ ܐ݇ܢܵܫܸ̈ܐ؛ ܐܵܦ ܕܵܐܟܼܝܼ ܟܸܐ ܡܵܨܸܐ ܕܝܵܕܸܥ ܕܐܲܝܢܝܼ ܝܠܸܗ ܗܵܘ ܟ̰ܸܡ ܐܲܢܲܢܩܵܝܵܐ ܫܘܼܓܼ݇ܠܵܐ ܐ݇ܬܸܐ ܠܗ݇ܘܿܢ ܪܵܒܵܐ ܐ݇ܢܵܫܸ̈ܐ ܝܵܕܘܿܥܸ̈ܐ ܠܟܸܣ ܡܲܠܟܵܐ ܐܝܼܢܵܐ ܝܗܸܒܼܠܗ݇ܘܿܢ ܦܘܼܢܵܝܸ̈ܐ ܠܸܥܒܼܵܕܵܐ.     

ܡܫܲܚܠܦܸ̈ܐ ܠܫܘܼܐܵܠܸ̈ܗ. ܒܘܼܬ ܒܘܼܩܵܪܵܐ ܩܲܕ݇ܡܵܝܵܐ؛ ܚܲܕ݇ܟܡܵܐ ܐ݇ܡܸܪܗ݇ܘܿܢ ܕܩܵܐ ܝܕܵܥܬܵܐ ܕܙܲܒܼܢܵܐ ܬܪܘܼܨܵܐ ܩܵܐ ܟܠ ܚܲܕ݇ ܥܒܼܵܕܵܐ؛ ܘܵܠܸܐ ܕܐ݇ܢܵܫܵܐ ܗܲܕܸܪ ܚܲܕ݇ ܣܸܕܪܵܐ ܡܼܢ ܝܵܘܡܵܢܸ̈ܐ؛ ܝܲܖ̈ܚܸܐ ܘܫܸܢܸ̈ܐ؛ ܘܚܵܝܸܐ ܥܲܠ ܫܲܬܐܸܣܬܵܐ ܕܗܵܘ ܣܸܕܪܵܐ. ܐܵܢܝܼ ܐ݇ܡܸܪܗ݇ܘܿܢ ܕܐܲܚܟ̰ܝܼ ܒܐܵܗܵܐ ܦܸܨܠܵܐ ܟܸܐ ܗܵܘܝܵܐ ܡܲܓܡܘܼܪܸܐ ܠܟܠ ܚܲܕ݇ ܥܒܼܵܕܵܐ ܒܙܲܒܼܢܵܐ ܬܪܘܼܨܵܐ. ܐ݇ܚܸܖ̈݇ܢܸܐ ܐ݇ܡܸܪܗ݇ܘܿܢ ܕܠܸܐ ܝܠܵܗܿ ܡܸܬܡܲܨܝܵܢܬܵܐ ܕܡܼܢ ܩܲܕ݇ܡ ܡܛܵܝܬܵܐ ܕܙܲܒܼܢܵܐ ܬܪܘܼܨܵܐ؛ ܡܵܛܝܼ ܠܚܕܵܐ ܩܛܵܥܬܵܐ ܩܵܐ ܚܲܕ݇ ܥܒܼܵܕܵܐ ܘܛܵܠܩܝܼ ܠܵܗܿ ܥܕܵܢܲܝܗـܝ ܣܪܝܼܩܵܐܝܼܬ ܘܐ݇ܢܵܫܵܐ ܟܸܐ ܡܵܨܸܐ ܕܨܲܚܨܸܐ ܠܟܠ ܚܲܕ݇ ܡܸܢܕܝܼ ܕܩܲܘܘܼܡܸܐ ܝܠܸܗ؛ ܗܵܝܓܵܗ ܥܵܒܼܸܕ ܠܟܠ ܚܲܕ݇ ܡܸܢܕܝܼ ܐܲܢܲܢܩܵܝܵܐ.                                                                                     

  ܡܸܢ݇ܕܪܸܫ݇ ܐ݇ܚܸܖ̈݇ܢܸܐ ܐ݇ܡܸܪܗ݇ܘܿܢ ܕܟܡܵܐ ܕܡܲܠܟܵܐ ܗܵܘܸܐ ܙܗܝܼܪܵܐ ܠܦܘܼܬ ܗܵܘ ܡܸܢܕܝܼ ܕܩܲܘܘܼܡܸܐ ܝܠܸܗ؛ ܐܝܼܢܵܐ ܠܸܐ ܝܠܵܗܿ ܡܸܬܗܵܘܝܵܢܬܵܐ ܕܡܵܛܸܐ ܠܚܕܵܐ ܩܛܵܥܬܵܐ ܒܚܲܕ݇ ܠܲܝܠܸܐ ܡܼܢ ܩܲܕ݇ܡ ܟܠ ܥܒܼܵܕܵܐ، ܐܸܠܵܐ ܘܵܠܸܐ ܕܦܵܪܸܫ ܚܕܵܐ ܣܝܼܥܬܵܐ ܡܵܠܘܿܟܼܬܵܐ ܡܼܢ ܓܲܒܼܖܸ̈ܐ ܚܲܟܝܼܡܸ̈ܐ ܗܲܝܸܪـܝܼ ܠܸܗ ܒܡܬܲܚܲܡܬܵܐ ܕܙܲܒܼܢܵܐ ܬܪܘܼܨܵܐ ܕܡܲܓܡܲܪܬܵܐ ܕܟܠ ܚܲܕ݇ ܥܒܼܵܕܵܐ.                                         

  ܐܝܼܢܵܐ ܡܸܢ݇ܕܪܸܫ݇ ܐ݇ܚܸܖ̈݇ܢܸܐ ܐ݇ܡܸܪܗ݇ܘܿܢ: ܐܝܼܬ ܚܲܕ݇ܟܡܵܐ ܫܘܼܓܼ݇ܠܵܢܸ̈ܐ ܕܠܸܐ ܗܵܘܝܵܐ ܣܒܵܪܵܐ ܗܲܠ ܕܦܵܝܫܝܼ ܣܘܼܪܥܸܦܸ̈ܐ ܓܵܘ ܣܝܼܥܬܵܐ ܡܵܠܘܿܟܼܬܵܐ، ܫܒܼܘܿܩ ܡܼܢ ܐܵܗܵܐ ܕܩܵܐ ܟܠ ܚܲܕ݇ ܡܼܢ ܐܵܢܝܼ ܫܘܼܓܼ݇ܠܵܢܸܐ؛ ܒܲܪܦܵܦܵܐ ܫܵܩܠܝܼ ܦܘܼܣܩܵܢܵܐ ܕܐܲܝܢܝܼ ܡܸܢܲܝܗـܝ ܦܵܝܫܝܼ ܡܘܼܓܡܸܖܸ̈ܐ. ܐܝܼܢܵܐ ܠܦܘܼܬ ܫܩܵܠܬܵܐ ܕܦܘܼܣܩܵܢܵܐ؛ ܘܵܠܸܐ ܝܠܵܗܿ ܕܐ݇ܢܵܫܵܐ ܩܲܕܡܵܐܝܼܬ ܝܵܕܥܸܐ ܕܡܘܼܕܝܼ ܒܸܕ ܩܲܘܸܡ ܘܐܲܚܟ̰ܝܼ ܐܵܫܘܿܦܸ̈ܐ(ܚܲܪܵܫܟܵܖܸ̈ܐ) ܝܢܵܐ ܕܟܸܐ ܝܵܕܥܝܼ ܠܸܗ ܐܵܗܵܐ ܡܸܢܕـܝܼ ܘܥܲܠ ܗܵܕܵܐ ܩܵܐ ܝܕܵܥܬܵܐ ܕܙܲܒܼܢܵܐ ܬܪܘܼܨܵܐ ܕܟܠ ܚܲܕ݇ ܥܒܼܵܕܵܐ ܘܵܠܸܐ ܝܠܵܗܿ ܕܐ݇ܢܵܫܵܐ ܫܵܩܸܠ ܡܘܼܠܟܵܢܵܐ ܡܼܢ ܐܵܫܘܿܦܸ̈ܐ.                                                                

  ܟܠܲܝܗـܝ ܦܘܼܢܵܝܸ̈ܐ ܠܫܘܼܐܵܠܵܐ ܬܪܝܼܵܢܵܐ ܙܸܐ ܗܵܕܟܼܵܐ ܡܫܲܚܠܦܸ̈ܐ ܗ݇ܘܵܘ. ܚܲܕ݇ܟܡܵܐ ܐ݇ܡܸܪܗ݇ܘܿܢ ܕܡܲܠܟܵܐ ܣܢܝܼܩܵܐ ܝܠܸܗ ܥܲܠ ܡܵܠܘܿܟܼܸ̈ܐ، ܚܲܕ݇ܟܡܵܐ ܪܡܸܙܠܗ݇ܘܿܢ ܥܲܠ ܟܵܗܢܸ̈ܐ ܘܚܲܕ݇ܟܡܵܐ ܐ݇ܚܸܖ̈݇ܢܸܐ ܙܸܐ ܥܲܠ ܐܵܣܝܸ̈ܐ. ܟܲܕ ܐܵܢܝܼ ܐ݇ܚܸܖ̈݇ܢܸܐ ܐ݇ܡܸܪܗ݇ܘܿܢ ܕܩܖ̈ܵܒܼܬܵܢܸܐ ܐܵܢܝܼ ܐ݇ܢܵܫܸ̈ܐ ܒܘܼܫ ܐܲܢܲܢܩܵܝܸ̈ܐ ܝܢܵܐ. ܩܵܐ ܦܘܼܢܵܝܵܐ ܠܫܘܼܐܵܠܵܐ ܬܠܝܼܬܵܝܵܐ ܒܘܼܬ ܗܵܘ ܒܘܼܫ ܐܲܢܲܢܩܵܝܵܐ ܥܒܼܵܕܵܐ؛ ܚܲܕ݇ܟܡܵܐ ܓ̰ܘܼܘܸܒܠܗ݇ܘܿܢ ܕܗܵܘ ܒܘܼܫ ܐܲܢܲܢܩܵܝܵܐ ܡܸܢܕܝܼ ܒܒܪܝܼܬܵܐ ܝܘܼܠܦܵܢܵܐ ܝܠܸܗ ܘܚܲܕ݇ܟܡܵܐ ܪܡܸܙܠܗ݇ܘܿܢ ܠܡܗܝܼܪܘܼܬ ܩܪܵܒܼܵܐ ܘܐ݇ܚܸܖ̈݇ܢܸܐ ܐ݇ܡܸܪܗ݇ܘܿܢ ܕܛܲܟܼܣܸ̈ܐ ܥܸܕܬܵܢܵܝܸ̈ܐ ܒܘܼܫ ܐܲܢܲܢܩܵܝܸܐ ܝܢܵܐ.                                                                      

   ܟܲܕ ܦܘܼܢܵܝܸ̈ܐ ܪܵܒܵܐ ܡܫܲܚܠܦܸ̈ܐ ܗ݇ܘܵܘ؛ ܠܵܐ ܩܘܼܒܸܠܸܗ ܡܲܠܟܵܐ ܠܟ̰ܘܼ ܚܲܕ݇ ܡܸܢܲܝܗـܝ ܘܠܵܐ ܝܗܸܒܼܠܸܗ ܠܕܲܫܢܸܗ ܠܐܵܦ ܚܲܕ݇ ܐ݇ܢܵܫܵܐ. ܐܝܼܢܵܐ ܗܵܠܵܐ ܒܝܘܼܐܵܒܼܵܐ ܗ݇ܘܵܐ ܕܡܲܫܟ̰ܸܚ ܠܦܘܼܢܵܝܸ̈ܐ ܬܖ̈ܘܼܨܸܐ ܩܵܐ ܫܘܼܐܵܠܸܗ̈. ܗܵܝܓܵܗ ܩܛܸܥܠܸܗ ܒܪܸܥܝܵܢܸܗ ܕܫܵܩܸܠ ܡܘܼܠܟܵܢܵܐ ܡܼܢ ܚܲܕ݇ ܥܲܢܘܵܝܵܐ(زاهد) ܕܪܵܒܵܐ ܡܫܲܡܗܵܐ ܗ݇ܘܵܐ ܒܘܼܬ ܚܸܟܼܸܡܬܸܗ. ܥܲܢܘܵܝܵܐ ܟܸܐ ܚܵܝܸܐ ܗ݇ܘܵܐ ܒܚܲܕ݇ ܥܵܒܼܵܐ ܕܟ̰ܘܼ ܥܕܵܢܵܐ ܠܸܐ ܗ݇ܘܵܐ ܦܠܝܼܛܵܐ ܡܼܢ ܓܵܘܸܗ ܘܠܸܐ ܩܲܒܸܠ ܗ݇ܘܵܐ ܠܟ̰ܘܼ ܚܲܕ݇ ܫܒܼܘܿܩ ܡܼܢ ܐ݇ܢܵܫܸ̈ܐ ܒܪܝܼܖܸ̈ܐ. ܗܵܝܓܵܗ ܡܲܠܟܵܐ ܠܒܼܸܫܠܸܗ ܠܒܼܘܼܫܸ̈ܐ ܥܝܵܕܵܝܸ̈ܐ ܘܡܩܲܕ݇ܡ ܕܡܵܛܸܐ ܗ݇ܘܵܐ ܠܟܘܼܪܚܵܐ ܕܥܲܢܘܵܝܵܐ؛ ܨܠܸܐ ܠܸܗ ܡܼܢ ܥܲܠ ܚܲܨܵܐ ܕܣܘܼܣܸܗ ܘܫܒܼܸܩܠܸܗ ܠܢܵܛܘܼܪܸܗ ܠܒܵܬ݇ܪܸܗ ܘܪܚܸܫܠܸܗ ܒܢܲܦ̰ܫܸܗ.  ܡܲܢ ܕܡܛܸܐ ܠܸܗ ܡܲܠܟܵܐ ܬܵܡܵܐ؛ ܥܲܢܘܵܝܵܐ ܒܸܚܦܵܪܵܐ ܗ݇ܘܵܐ ܠܐܲܪܥܵܐ ܕܩܲܕ݇ܡ ܟܘܼܪܚܸـܗ. ܒܚܙܵܝـܬܵܐ ܕܡܲܠܟܵܐ ܩܘܼܒܸܠܸـܗ ܒܸܫܠܵܡܵܐ ܩܵܬܸܗ ܘܟܬܸܪܸܗ (ادامه داد)    ܠܚܦܵܪܬܸܗ. ܗܵܘ ܒܲܓܝܼܪܵܐ ܘܡܚܝܼܠܵܐ ܗ݇ܘܵܐ ܘܟܠ ܓܵܗܵܐ ܕܒܸܕܥܵܨܸܗ ܗ݇ܘܵܐ ܡܸܐܪܸܗ ܓܵܘ ܐܲܪܥܵܐ ܘܡܲܚܕܘܼܪܸܐ ܗ݇ܘܵܐ ܠܥܲܦܪܵܐ؛ ܦܠܵܛܵܐ ܗ݇ܘܵܐ ܢܲܦ̰ܫܸܗ (ܢܲܦܲܣܸܗ) ܒܥܲܣܩܘܼܬܵܐ. ܡܲܠܟܵܐ ܪ݇ܚܸܫܠܸܗ ܠܓܸܒܸܗ ܘܐ݇ܡܸܪܸܗ: ܐܵܢܵܐ ܐ݇ܬܝܼܵܐ ܝܘܸܢ ܟܸܣܠܘܼܟܼ ܩܵܐ ܕܛܵܠܒܸܢ ܠܦܘܼܢܵܝܵܐ ܕܬܠܵܬ݇ ܒܘܼܩܵܖܸ̈ܐ ܡܸܢܘܼܟܼ. ܕܵܐܟܼܝܼ ܡܵܨܸܢ ܐܵܢܵܐ ܝܵܕܥܸܢ ܠܗܵܘ ܟ̰ܸܡ ܬܪܘܼܨܵܐ ܡܸܢܕܝܼ ܒܗܵܘ ܟ̰ܸܡ ܬܪܘܼܨܵܐ ܙܲܒܼܢܵܐ؟ ܡܵܢܝܼ ܝܢܵܐ ܐܵܢܝܼ ܕܒܘܼܫ ܣܢܝܼܩܵܐ ܝܘܸܢ ܐܸܠܲܝܗـܝ ܘܥܲܠ ܡܵܢܝܼ ܘܵܠܸܐ ܕܡܲܣܸܡܸܢ ܒܵܠܵܐ ܘܐܲܝܢܝܼ ܥܒܼܵܕܸ̈ܐ ܒܘܼܫ ܐܲܢܲܢܩܵܝܸܐ ܝܢܵܐ ܕܝܵܨܦܸܢ ܐܸܠܲܝܗـܝ ܩܲܕܡܵܐܝܼܬ؟                                                             

  ܥܲܢܘܵܝܵܐ ܨܝܼܬܠܸܗ ܠܡܲܠܟܵܐ ܐܝܼܢܵܐ ܠܵܐ ܦܢܸܐ ܠܸܗ (ܓ̰ܘܼܘܸܒܠܸܗ) ܐܸܠܸܗ. ܗܵܘ ܐܲܚܟ̰ܝܼ ܪܸܩܠܸܗ ܒܟܲܦܸ̈ܐ ܕܐܝܼܕܘܼܗ̈ـܝ ܘܟܬܸܪܸܗ ܠܚܦܵܪܬܵܐ ܕܐܲܪܥܵܐ. ܡܲܠܟܵܐ ܐ݇ܡܸܪܸܗ: ܐܲܢ݇ܬ ܟܟ̰ܝܼܚܵܐ ܝܘܸܬ؛ ܫܒܼܘܿܩ ܕܐܵܢܵܐ ܫܵܩܠܸܢ ܠܡܸܐܪܵܐ ܘܦܵܠܚܸܢ ܚܲܕ݇ܟ̰ܵܐ ܩܵܬܘܼܟܼ. ܥܲܢܘܵܝܵܐ ܐ݇ܡܸܪܸܗ: ܗܵܘܸܬ ܒܲܣܝܼܡܵܐ. ܘܝܗܸܒܼܠܸܗ ܠܡܸܐܪܵܐ ܩܵܐ ܡܲܠܟܵܐ ܘܝܬܸܒܼܠܸܗ ܒܓܵܢܸܗ ܥܲܠ ܐܲܪܥܵܐ. ܐܝܼܡܲܢ ܕܡܲܠܟܵܐ ܚܦܝܼܪܲܝܗـܝ ܗ݇ܘܵܐ ܬܪܸܝܢ ܚܛܘܼܛܸ̈ܐ؛ ܟܠܸܐ ܠܸܗ ܘܬܢܸܐ ܠܸܗ ܠܒܘܼܩܵܪܸܗ. ܡܸܢ݇ܕܪܸܫ݇ ܠܵܐ ܦܢܸܐ ܠܸܗ ܥܲܢܘܵܝܵܐ ܩܵܬܸܗ؛ ܐܝܼܢܵܐ ܩܝܼܡܠܸܗ ܘܦܘܼܫܛܵܐ ܠܸܗ ܐܝܼܕܸܗ ܠܓܸܒܵܐ ܕܡܸܐܪܵܐ ܘܐ݇ܡܸܪܸܗ: ܐܵܕܝܼܵܐ ܡܲܢܝܸܚ ܘܫܒܼܘܿܩ ܕܐܵܢܵܐ ܦܵܠܚܸܢ . ܐܝܼܢܵܐ ܡܲܠܟܵܐ ܠܵܐ ܝܗܸܒܼܠܸܗ ܡܸܐܪܵܐ ܩܵܬܸܗ ܘܟܬܸܪܸܗ ܠܚܦܵܪܬܸܗ. ܥܒܼܸܪܵܗܿ ܚܕܵܐ ܫܵܥܬܵܐ ܘܚܕܵܐ ܐ݇ܚܸܪ݇ܬܵܐ. ܫܘܼܪܸܐ ܠܵܗܿ ܫܸܡܫܵܐ ܒܸܓܢܵܝܵܐ ܒܵܬ݇ܪ ܐܝܼܠܵܢܸ̈ܐ ܘܒܚܲܪܬܵܐ ܡܲܠܟܵܐ ܕܥܸܨܠܸܗ ܠܡܸܐܪܵܐ ܓܵܘ ܐܲܪܥܵܐ ܘܐ݇ܡܸܪܸܗ: ܝܵܐ ܚܲܟܝܼܡܵܐ ܐܵܢܵܐ ܐ݇ܬܝܼܵܐ ܝܘܸܢ ܟܸܣܠܘܼܟܼ  ܩܵܐ ܫܩܵܠܬܵܐ ܕܦܘܼܢܵܝܸ̈ܐ ܕܫܘܼܐܵܠܝܼ. ܐܸܢ ܠܸܐ ܡܵܨܸܬ ܕܓ̰ܲܘܸܒܸܬ ܠܝܼ؛ ܐ݇ܡܘܼܪـܝܼ ܘܗܵܝܓܵܗ ܐܵܢܵܐ ܒܸܕ ܕܵܝܪܸܢ ܠܒܲܝܬـܝܼ. ܥܲܢܘܵܝܵܐ ܐ݇ܡܸܪܸܗ: ܗ݇ܘܵܝܠܸܗ ܚܲܕ݇ ܐ݇ܢܵܫܵܐ ܒܸܪܚܵܛܵܐ ܒܸܐܬܵܝܵܐ ܠܓܸܒܲܢ؛ ܫܒܼܘܿܩ ܕܚܵܙܲܚ ܡܵܢܝܼ ܝܠܸܗ.                                                                       

   ܦܬܸܠܸܗ ܡܲܠܟܵܐ ܘܚܙܸܐ ܠܸܗ ܠܚܲܕ݇ ܐ݇ܢܵܫܵܐ ܕܸܩܢܵܢܵܐ ܕܒܸܪܚܵܛܵܐ ܦܠܵܛܵܐ ܗ݇ܘܵܐ ܡܼܢ ܓܵܘ ܥܵܒܼܵܐ ܘܒܸܚܠܵܨܲܝܗـܝ ܗ݇ܘܵܐ ܐܝܼܕܘܼܗ̈ـܝ ܥܲܠ ܟܸܪ݇ܣܸܗ ܘܕܸܡܵܐ ܒܸܪܕܵܝܵܐ ܗ݇ܘܵܐ ܡܼܢ ܬ݇ܚܘܼܬ ܐܝܼܕܘܼܗ̈ـܝ. ܐܝܼܡܲܢ ܕܡܛܸܐ ܠܸܗ ܠܡܲܠܟܵܐ ܢܦܸܠܸܗ ܥܲܠ ܐܲܪܥܵܐ ܟܲܕ ܬܲܢܘܼܚܸܐ ܗ݇ܘܵܐ ܒܡܚܝܼܠܘܼܬܵܐ. ܥܲܢܘܵܝܵܐ ܥܲܡ ܡܲܠܟܵܐ ܡܘܼܪܦܸܐ ܠܗ݇ܘܿܢ ܠܸܠܒܼܘܼܫܸ̈ܗ ܘܚܙܸܐ ܠܗ݇ܘܿܢ ܠܚܲܕ݇ ܨܸܠܦܵܐ ܓܘܼܪܵܐ ܓܵܘ ܟܸܪ݇ܣܸܗ. ܡܲܠܟܵܐ ܚܘܼܠܸܠܵܐ ܠܸܗ ܕܲܪܒܵܐ ܟ̰ܸܡ ܨܦܵܝܝܼ ܘܝܣܝܼܪܵܐ ܠܸܗ ܒܚܲܕ݇ ܡܲܢܕܝܼܠܵܐ ܘܫܘܿܫܸܦܵܐ ܕܐܝܼܬ ܗ݇ܘܵܐ ܠܸܗ ܥܲܢܘܵܝܵܐ. ܐܝܼܢܵܐ ܕܸܡܵܐ ܠܵܐ ܟܠܸܐ ܠܸܗ ܡܼܢ ܪܕܵܝܵܐ ܘܚܕܵܐ ܓܵܗܵܐ ܐ݇ܚܸܪ݇ܬܵܐ ܡܲܠܟܵܐ ܫܘܼܚܠܸܦܠܸܗ ܠܬܲܟܣܝܼܬܵܐ ܘܚܘܼܠܸܠܵܐ ܠܸܗ ܘܝܣܝܼܪܵܐ ܠܸܗ ܕܲܪܒܵܐ.                        

  ܒـܚܲـܪܬܵܐ ܐܝܼـܡܲܢ ܕܟܠܸـܐ ܠܸـܗ ܕܸܡܵـܐ ܡܼܢ ܪܕܵܝܵــܐ؛ ܬܥܸـܪܸܗ ܐ݇ܢܵܫܵܐ ܠـܓܵـܢܸـܗ ܘܛܠܸܒܠܸܗ ܡܝܼܵܐ ܩܵܐ ܫܬܵܝܵܐ. ܡܘܼܬ݇ܝܸܐ ܠܸܗ ܡܲܠܟܵܐ ܚܲـܕ݇ܟ̰ܵܐ ܡܝܼܵܐ ܩܵـܬܸܗ. ܒـܐܵܗܵܐ ܡܸܬܚܵܐ ܫܸܡܫܵـܐ ܓܢܝܼܬܵܐ ܗ݇ܘܵܐ ܘܦܝܼܓܼܵܐ ܗ݇ܘܵܐ ܗܲܘܵܐ. ܗܵܝܓܵܗ ܡܲܠܟܵـܐ ܘܥܲܢـܘܵܝܵـܐ ܠܘܼܒܸܠـܗ݇ܘܿܢ ܠܐ݇ܢܵܫܵـܐ ܕܲܪܒܵܢܵܐ ܓܵـܘ ܟܘܼܪܚܵـܐ ܘܡܘܼܕܡܸܟܼܠܗ݇ܘܿܢ ܥܲܠ ܬ݇ܫܘܝܼـܬܵܐ. ܡܼܢ ܒܵܬ݇ܪ ܕܕܡܸܟܼܠܸܗ ܥܲܠ ܬ݇ܫܘܝܼـܬܵܐ؛ ܥܟ̰ܝܼܡܲܝܗـܝ ܠܸـܗ ܥܲܝܢܘܼܗ̈ـܝ ܘܫܬܸܩܠܸܗ. ܐܝܼܢܵـܐ ܡܲܠܟܵـܐ ܟܲܕ ܪܵܒܵـܐ ܫܘܼܪܫܝܼܵـܐ ܗ݇ܘܵܐ ܡܼܢ ܓ̰ܘܘܼܓ̰ܵܐ ܘܥܲܡـܠܵـܐ ܕܓܪܝܼܫـܘܼܗـܝ

ܗ݇ܘܵܐ ܫܘܼܡܫܸܡܠܸܗ ܒܐܸܣܩܘܼܦܬܵܐ ܕܒܲܝܬܵܐ؛ ܛܠܸܐ ܠܸܗ ܡܸܚܕܵܐ ܘܕܡܸܟܼܠܸܗ ܟܠܸܗ  ܡܸܬܚܵܐ ܕܗܵܘ ܠܲܝܠܸܐ ܟܸܪܝܵܐ ܕܩܲܝܛܵܐ. ܟܲܕ ܪܥܸܫܠܸܗ ܡܼܢ ܫܸܢܬܸܗ ܒܨܲܦܪܵܐ؛ ܪܵܒܵܐ ܓܪܸܫܠܵܗܿ ܗܲܠ ܕܕܟܼܸܪܸܗ ܕܐܲܝܟܵܐ ܝܠܸܗ ܘܡܵܢܝܼ ܝܠܸܗ ܗܵܘ ܐ݇ܢܵܫܵܐ ܢܘܼܟܼܪܵܝܵܐ ܘܕܸܩܢܵܢܵܐ ܕܕܡܝܼܟܼܵܐ ܝܠܸܗ ܥܲܠ ܬ݇ܫܘܝܼܬܵܐ ܘܒܸܚܝܵܪܵܐ ܝܠܸܗ ܐܸܠܸܗ ܒܥܲܝܢ̈ܘܼܗـܝ ܒܲܠܒܨܵܢܸ̈ܐ.                                          

ـ ܦܲܚܸܠܝܼ. ܐ݇ܡܸܪܸܗ ܐ݇ܢܵܫܵܐ ܕܸܩܢܵܢܵܐ ܒܚܲܕ݇ ܩܵܠܵܐ ܡܚܝܼܠܵܐ ܟܲܕ ܚܙܸܐ ܠܸܗ ܕܪܥܝܼܫܵܐ ܝܠܸܗ ܡܲܠܟܵܐ ܘܒܸܚܝܵܪܵܐ ܝܠܸܗ ܒܝܼܸܗ. ܡܲܠܟܵܐ ܐ݇ܡܸܪܸܗ: ܐܵܢܵܐ ܠܸܐ ܝܘܸܢ ܒܝܼܕܵܥܘܼܟܼ ܘܠܲܝܬ ܟ̰ܘܼ ܚܲܕ݇ ܡܸܢܕܝܼ ܕܦܲܚܠܸܢܘܼܟܼ ܒܘܼܬ ܕܝܼܸܗ.                         

ـ ܐܲܢ݇ܬ ܠܸܐ ܝܵܕܥܸܬ ܠܝܼ. ܐܝܼܢܵܐ ܐܵܢܵܐ ܟܸܐ ܝܵܕܥܸܢ ܩܵܬܘܼܟܼ. ܐܵܢܵܐ ܗܵܘ ܒܥܸܠܕܒܼܵܒܼܘܼܟܼ ܝܘܸܢ ܕܝܸܡܝܵܐ ܝܘܸܢ ܗ݇ܘܵܐ ܕܫܵܩܠܸܢܸܗ ܬܘܼܥܠܝܼ ܡܸܢܘܼܟܼ ܒܗܵـܝ ܕܐܲܢ݇ܬ ܬܸܠܝܵܐ ܝܘܸܬ ܗ݇ܘܵܐ ܠܐܲܚܘܿܢܝܼ ܘܙܘܼܒܛܸܢܵܐ ܝܘܸܬ ܗ݇ܘܵܐ ܠܟܠܸܗ ܥܘܼܬܪܸܗ. ܐܵܢܵܐ ܒܝܼܕܵܥܵܐ ܝܘܸܢ ܗ݇ܘܵܐ ܕܐܲܢ݇ܬ ܒܢܲܦ̰ܫܘܼܟܼ ܐ݇ܬܝܼܵܐ ܝܘܸܬ ܗ݇ܘܵܐ ܠܚܙܵܝܬܵܐ ܕܥܲܢܘܵܝܵܐ ܘܒܥܸܐ ܠܝܼ ܕܩܵܛܠܸܢܘܼܟܼ ܒܐܘܼܪܚܵܐ ܕܕܝܵܪܬܘܼܟܼ. ܗܵܝܓܵܗ ܦܠܸܛܠܝܼ ܡܼܢ ܟܡܸܐܢܵܐ ܕܡܲܫܟ̰ܚܸܢܘܼܟܼ ܘܐ݇ܬܸܐ ܠܝܼ ܠܓܸܒܵܐ ܕܢܵܛܘܿܪܵܐ ܘܗܵܘ ܪܓܼܸܫܠܸܗ ܥܲܠܝܼ ܘܕܘܼܪܒܸܢܸܗ ܩܵܬـܝܼ. ܐܵܢܵܐ ܥܪܸܩܠܝܼ ܐܝܼܢܵܐ ܐܸܢ ܠܵܐ ܗܵܘܸܬ ܗ݇ܘܵܐ ܝܣܝܼܪܘܼܗܿ ܕܲܪܒܝܼ؛ ܩܵܘܡܵܐ ܕܡܵܝܬܸܢ ܗ݇ܘܵܐ ܡܼܢ ܕܘܼܡܕܵܡܵܐ. ܐܵܢܵܐ ܒܵܥܸܢ ܗ݇ܘܵܐ ܕܩܵܛܠܸܢ ܗ݇ܘܵܐ ܠܘܼܟܼ ܘܐܲܢ݇ܬ ܦܘܼܪܸܩܠܘܼܟܼ ܩܵܬـܝܼ. ܐܵܕܝܼܵܐ ܐܸܢ ܚܲܝܵܐ ܦܵܝܫܸܢ ܘܐܸܢ ܐܲܢ݇ܬ ܒܵܥܸܝܬ؛ ܒܸܕ ܡܫܲܡܫܸܢ ܩܵܬܘܼܟܼ ܐܲܝܟܼ ܚܲܕ݇ ܥܲܒܼܕܵܐ ܡܗܘܼܡܢܵܐ ܘܒܸܕ ܣܲܦܸܢ ܩܵܐ ܝܲܠܕ݇ـܝܼ̈ ܕܐܵܦ ܐܵܢܝܼ ܗܵܕܟܼܵܐ ܥܵܒܼܕـܝܼ.                                                                                

 ܡܲܠܟܵܐ ܚܸܕܝܵܐ ܗ݇ܘܵܐ ܪܵܒܵܐ ܡܼܢ ܐܵܗܵܐ ܕܣܘܼܙܓܸܪܵܐ ܝܠܸܗ ܥܲܡ ܒܥܸܠܕܒܼܵܒܼܸܗ ܘܩܸܢܝܵܐ ܝܠܸܗ ܚܲܕ݇ ܪܵܚܡܵܐ ܩܵܐ ܓܵܢܸܗ. ܘܠܵܐ ܐܲܚܟ̰ܝܼ ܦܘܼܚܸܠܸܗ ܩܵܬܸܗ ܐܸܠܵܐ ܩܘܼܘܸܠܸܗ ܕܒܸܕ ܫܲܕܸܪܗ݇ܘܿܢ ܖܸ̈ܓܵܘܵܬܘܼܗـܝ ܒܵܬ݇ܪ ܐܵܣܝܵܐ ܕܓܵܢܸܗ ܕܒܵܣܸܡ ܘܢܵܛܸܪܸܗ، ܐܵܦ ܩܘܼܘܸܠܸܗ ܕܒܸܕ ܡܲܕܸܪܸܗ ܟܠܸܗ ܥܘܼܬܪܸܗ ܩܵܬܸܗ.                                                                           

   ܡܼܢ ܒܵܬ݇ܪ ܪܚܵܫܬܵܐ ܕܐ݇ܢܵܫܵܐ ܕܲܪܒܵܢܵܐ؛ ܪ݇ܚܸܫܠܸܗ ܡܲܠܟܵܐ ܠܣܸܦܵܐ ܘܛܘܼܥܸܠܸܗ ܒܵܬ݇ܪ ܥܲܢܘܵܝܵܐ. ܡܼܢ ܩܲܕ݇ܡ ܫܒܼܵܩܬܵܐ ܕܗܵـܝ ܕܘܼܟܬܵܐ؛ ܚܕܵܐ ܓܵܗܵܐ ܐ݇ܚܸܪ݇ܬܵܐ ܝܘܼܐܸܒܼܠܸܗ ܕܗܵܘ ܓ̰ܲܘܸܒ ܗ݇ܘܵܐ ܠܗ݇ܘܿܢ ܫܘܼܐܵܠܘܼܗ̈ـܝ. ܠܒܲܪ ܡܼܢ ܐܵܘܵܢܵܐ؛ ܥܲܢܘܵܝܵܐ ܝܬܝܼܒܼܵܐ ܗ݇ܘܵܐ ܥܲܠ ܒܘܼܖ̈ܟܵܟܘܼܗـܝ ܒܸܙܪܵܥܵܐ ܗ݇ܘܵܐ ܠܚܲܕ݇ܟܡܵܐ ܒܲܪܙܲܖ̈ܥܸܐ ܓܵܘ ܚܛܘܼܛܸ̈ܐ ܕܥܩܝܼܪܲܝܗـܝ ܗ݇ܘܵܐ ܩܲܕܡܵܐܝܼܬ.     ܡܲܠܟܵܐ ܡܛܸܐ ܠܸܗ ܟܸܣܠܸܗ ܘܐ݇ܡܸܪܸܗ: ܩܵܐ ܓܵܗܵܐ ܚܲܪܵܝܬܵܐ ܦܲܪܦܘܼܠܸܐ ܝܘܸܢ ܒܝܼܘܼܟܼ ܕܓ̰ܲܘܸܒܸܬܠܝܼ. ܐ݇ܡܸܪܸܗ ܥܲܢܘܵܝܵܐ: ܐܲܢ݇ܬ ܫܩܝܼܠܘܼܗـܝ ܝܘܸܬ ܦܘܼܢܵܝܘܼܟܼ. ܘܟܲܕ ܗܵܠܵܐ ܛܥܝܼܦܲܝܗـܝ ܗ݇ܘܵܐ ܫܵܩܸ̈ܐ ܕܐܲܩܠܘܼܗ̈ـܝ؛ ܓܘܼܫܸܩܠܸܗ ܠܥܸܠܸܠ؛ ܠܡܲܠܟܵܐ ܕܟܸܠܝܵܐ ܗ݇ܘܵܐ ܩܲܕ݇ܡ ܦܲܐܬܸܗ.                                      

             ܡܲܠܟܵܐ ܒܘܼܩܸܪܸܗ: ܕܵܐܟܼܝܼ ܫܩܸܠܝܼ ܠܦܘܼܢܵܝܝܼ؟ ܡܘܼܕܝܼ ܝܠܸܗ ܢܝܼܫܘܼܟܼ؟ ܓ̰ܘܼܘܸܒܠܸܗ ܥܲܢܘܵܝܵܐ: ܒܸܚܙܵܝܵܐ ܝܘܸܬ! ܐܸܢ ܠܵܐ ܗܵܘܸܬ ܗ݇ܘܵܐ ܪܚܝܼܡܵܐ ܥܲܠ ܡܚܝܼܠܘܼܬـܝܼ ܒܐܸܬܡܲܠܝ ܘܠܵܐ ܗܵܘܸܬ ܗ݇ܘܵܐ ܚܦܝܼܪܲܝܗـܝ ܟܠܲܝܗـܝ ܐܵܢܝܼ ܚܛܘܼܛܸ̈ܐ ܩܵܬـܝܼ ܘܗܵܘܸܬ ܗ݇ܘܵܐ ܪܚܝܼܫܵܐ ܠܐܘܼܪܚܵܐ ܕܓܵܢܘܼܟܼ؛ ܩܵܘܡܵܐ ܕܗܵܘ ܓܲܒܼܪܵܐ ܢܵܫܸܪ ܗ݇ܘܵܐ ܥܲܠܘܼܟܼ ܘܐܲܢ݇ܬ ܦܵܫܡܸܬ ܗ݇ܘܵܐ ܕܠܸܐ ܝܘܸܬ ܦܝܼܫܵܐ ܥܲܡܝܼ. ܗܵܝܓܵܗ ܙܲܒܼܢܵܐ ܒܘܼܫ ܐܲܢܲܢܩܵܝܵܐ ܗܵܘ ܙܲܒܼܢܵܐ ܗ݇ܘܵܐ ܕܐܲܢ݇ܬ ܚܦܸܪܘܼܟܼ ܠܚܛܘܼܛܸ̈ܐ ܘܐܵܢܵܐ ܗܵܘ ܟ̰ܸܡ ܐܲܢܲܢܩܵܝܵܐ ܐ݇ܢܵܫܵܐ ܝܘܸܢ ܗ݇ܘܵܐ؛ ܘܛܲܝܒܘܼܬܵܐ ܩܵܬܝܼ ܗܵܘ ܟ̰ܸܡ ܐܲܢܲܢܩܵܝܵܐ ܥܒܼܵܕܵܐ ܗ݇ܘܵܐ. ܒܵܬ݇ܪ ܗܵܕܵܐ ܐܝܼܡܲܢ ܕܗܵܘ ܐ݇ܢܵܫܵܐ ܐ݇ܬܸܐ ܠܸܗ ܠܓܸܒܲܢ؛ ܗܵܘ ܟ̰ܸܡ ܐܲܢܲܢܩܵܝܵܐ ܙܲܒܼܢܵܐ ܗ݇ܘܵܐ ܕܐܲܢ݇ܬ ܡܘܼܣܸܡܠܘܼܟܼ ܒܵܠܵܐ ܐܸܠܸܗ ܘܐܸܢ ܠܵܐ ܗܵܘܸܬ ܗ݇ܘܵܐ ܝܣܝܼܪܲܝܗـܝ ܕܲܖ̈ܒܘܼܗـܝ ܩܵܘܡܵܐ ܕܡܵܐܸܬ ܗ݇ܘܵܐ ܟܲܕ ܠܸܐ ܗܵܘܝܼܬܘܿܢ ܗ݇ܘܵܐ ܣܘܼܙܓܸܖܸ̈ܐ ܡܸܚܕܵܕܸܐ. ܒܲܣ ܗܿܘ؛ ܟ̰ܸܡ ܐܲܢܲܢܩܵܝܵܐ ܐ݇ܢܵܫܵܐ ܗ݇ܘܵܐ ܘܗܵܘ ܫܘܼܓܼ݇ܠܵܐ ܕܥܒܼܸܕܠܘܼܟܼ ܩܵܬܸܗ؛ ܗܵܘ ܟ̰ܸܡ ܐܲܢܲܢܩܵܝܵܐ ܫܘܼܓܼ݇ܠܵܐ ܕܝܼܘܼܟܼ ܗ݇ܘܵܐ. ܕܵܟܼܪܸܬ ܕܐܝܼܬ ܐܲܚܟ̰ܝܼ ܚܲܕ݇ ܙܲܒܼܢܵܐ ܐܲܢܲܢܩܵܝܵܐ: ܐܵܕܝܼܵܐ! ܘܐܵܗܵܐ ܝܠܸܗ ܗܵܘ ܙܲܒܼܢܵܐ ܐܲܢܲܢܩܵܝܵܐ ܒܗܵـܝ ܕܐܲܚܟ̰ܝܼ ܐܵܗܵܐ ܝܠܸܗ ܗܵܘ ܙܲܒܼܢܵܐ ܕܓܵܘܸܗ ܚܲܝܠܵܢܵܐ ܝܘܲܚ. ܗܵܘ ܟ̰ܸܡ ܐܲܢܲܢܩܵܝܵܐ ܦܲܪܨܘܿܦܵܐ ܗܿܘ ܝܠܸܗ ܕܥܲܡܸܗ ܝܘܸܬ ܒܗܵـܝ ܕܟ̰ܘܼ ܚܲܕ݇ ܠܸܐ ܝܵܕܥܸܐ ܕܐܵܪܵܐ ܚܕܵܐ ܓܵܗܵܐ ܐ݇ܚܸܪ݇ܬܵܐ ܒܸܕ ܗܵܘܸܐ ܠܸܗ ܫܩܵܠ ـ ܝܗܵܒܼܵܐ ܥܲܡ ܚܲܕ݇ ܐ݇ܢܵܫܵܐ ܐ݇ܚܸܪ݇ܢܵܐ ܝܲܢ ܠܵܐ؛ ܘܗܵܘ ܒܘܼܫ ܐܲܢܲܢܩܵܝܵܐ ܥܒܼܵܕܵܐ ܐܵܗܵܐ ܝܠܸܗ ܕܥܵܒܼܕܸܬ ܛܲܝܒܘܼܬܵܐ ܩܵܬܸܗ ܒܗܵـܝ ܕܐܲܚܟ̰ܝܼ ܒܘܼܬ ܐܵܗܵܐ ܢܝܼܫܵܐ ܗ݇ܘܵܐ ܕܗܿܘ ܐ݇ܢܵܫܵܐ ܐ݇ܬܝܼܵܐ ܗ݇ܘܵܐ ܓܵܘ ܚܲܝܘܼܬܘܼܟܼ.    

     

ܚܲܒܖ̈ܵܢܸܐ ܥܲܣܩܸ̈ܐ

ܒܪܝܼܪܵܐ: ܦܫܝܼܛܵܐ؛ ساده ـ  ܡܘܼܠܟܵܢܵܐ: مشورت ـ  ܣܝܼܥܬܵܐ ܡܵܠܘܿܟܼܬܵܐ: کمیته مشورتی ـ  ܟܘܼܪܚܵܐ: ܟܘܼܠܘܼܚܬܵܐ، کلبه ـ  ܥܲܢܘܵܝܵܐ: زاهد، گوشه نشین  ـ ܝܵܨܦܸܢ: توجه کنم ـ ܚܛܘܼܛܸ̈ܐ: خط ها ـ ردیف ها ـ ܡܲܢܕܝܼܠܵܐ: دستمال  ـ ܫܘܿܫܸܦܵܐ: حوله ـ  ܕܘܼܡܕܵܡܵܐ: خونریزی ـ ܬܲܟܣܝܼܬܵܐ: پوشش، پانسمان  ـ  ܪܕܵܝܵܐ: جاری شدن ـ ܣܸܦܵܐ: ܐܸܣܛܘܵܐ: ایوان ـ ܐܸܬܡܵܠܝ: دیروز    

                ܡܬܠ̈ܐ ܐܬܘܖ̈ܝܐ

                                    ܫܡܝܪܡ ܕ.ܦܘܪܝܐܢ

܀ ܐܝܼܡܲܢ ܕܐܲܠܵܗܵܐ ܒܵܥܸ̈ܐ ܫܵܩܸܠܵܗܿ ܓܵܢܵܐ ܕܐ݇ܢܵܫܵܐ؛ ܩܲܕ݇ܡܲܝܬܵܐ ܗܵܘܢܸܗ ܟܸܐ ܫܵܩܸܠܸܗ.  ܡܲܕܘܼܥܸܐ ܝܠܸܗ ܕܩܲܠܩܲܠܬܵܐ ܕܗܵܘܢܵܐ ܫܲܪܲܝܬܵܐ ܕܡܵܘܬܵܐ ܕܒܲܪܢܵܫܵܐ ܝܠܵܗܿ.  ܀ ܐܲܠܵܗܵܐ ܦܵܪܸܩ ܠܘܼܟܼ ܡܼܢ ܖ̈ܵܦܣܸܐ ܕܫܸܟܘܵܢܵܐ (ܟ̰ܘܸܟ̰ܵܢܵܐ).  ܟܸܐ ܬܲܢܝܼ ܠܸܗ ܐܵܗܵܐ ܡܲܬܠܵܐ ܩܵܐ ܐܵܢܝܼ ܕܪܵܒܵܐ ܙܵܕܘܿܥܵܢܸܐ ܝܢܵܐ ܘܟܸܐ ܓܲܪܘܸܣـܝܼ ܠܸܗ ܟܠ ܚܲܕ݇ ܡܸܢܕܝܼ.                                            

܀ ܐܲܠܝܵܒܵܢܸ̈ܐ؛ ܩܘܼܠܝܵܒܵܢܸ̈ܐ؛ ܐܸܫܬܵܐ ܐܲܩܠܸ̈ܐ ܘܬܖܸ̈ܝܢ ܕܵܒܵܢܸ̈ܐ.                                                     

ܐܵܗܵܐ ܡܲܬܠܵܐ ܟܸܐ ܦܵܐܸܫ ܡܘܼܦܠܸܚܵܐ ܩܵܐ ܐܵܢܝܼ ܕܟܸܐ ܗܲܡܙܸܡܝܼ ܚܲܒܖ̈ܵܢܸܐ ܣܖ̈ܝܼܩܸܐ. 

܀ ܐ݇ܡܸܖ̈ܗ݇ܘܿܢ: ـ ܡܲܠܲܐܟܼܵܐ ܝܵܠܸ̈ܐ ܝܠܸܗ ܦܲܠܘܼܥܸܐ. ܐ݇ܡܸܖ̈ܗ݇ܘܿܢ: ـ ܡܸܢܲܢ ܠܵܐ ܫܵܩܸܠ ܩܵܬܲܢ ܠܵܐ ܝܵܗܒܼܸܠ!                                           

܀ ܐ݇ܡܸܪܸܗ ܦܵܘܚܵܐ ܩܵܐ ܡܘܼܠܵܐ: ܦܬܘܼܚ ܠܬܲܪܥܘܼܟܼ ܬܸܒܼܢܵܐ ܡܲܬ݇ܝܸܢܘܼܟܼ ܘܓ̰ܘܼܘܸܒܠܸܗ

 ܡܘܼܠܵܐ: ܗܵܘܸܢ ܚܠܵܦܘܼܟܼ ܠܵܐ ܡܲܝܬ݇ـܝܼ ܘܠܵܐ ܠܲܒܸܠ!                   

ܬܪܸܝـܢ ܡܲܬܠܸ̈ܐ ܕܥܸܠܸܠ ܒـܘܼܬ ܐܵܢܝܼ ܐ݇ܢܵܫܸ̈ܐ ܝܢܵـܐ ܕܙܝܵܢܲܝــܗـܝ ܒـܘܼܫ ܙܵܘܕܸܐ ܝܠܸـܗ ܡܼܢ ܝܘܼܬܪܵܢܲܝܗـܝ.                                   

܀ ܐܸܢ ܒܵܥܸܬ ܝܵܕܥܸܬܠܸܗ ܚܲܕ݇ ܐ݇ܢܵܫܵܐ؛ ܠܵܙܸܡ ܐܵܟܼܠܸܬ ܚܲܕ݇ ܛܲܥܢܵܐ ܡܸܠܚܵܐ ܥܲܡܸܗ.

܀ ܐܸܢ ܒܵܥܸܬ ܝܵܕܥܸܬܠܸܗ ܚܲܕ݇ ܐ݇ܢܵܫܵܐ؛ ܠܵܙܸܡ ܚܲܕ݇ ܐܲܝܟܼ ܝܘܼܩܪܘܼܟܼ ܐܵܟܼܠܸܬ ܡܸܠܚܵܐ ܥܲܡܸܗ.                                                    

ܬܪܸܝܢ ܡܲܬܠܸ̈ܐ ܕܥܸܠܸܠ ܡܲܕܘܼܥܸܐ ܝܢܵܐ ܕܝܕܵܥܬܵܐ ܕܚܲܕ݇ ܐ݇ܢܵܫܵܐ ܠܸܐ ܝܠܵܗܿ ܪܵܒܵܐ ܒܕܠܝܼܠܘܼܬܵܐ(ܒܐ݇ܣܵܢܵܝܘܼܬܵܐ).                                       

܀ ܐܸܢ ܓܸܢܵܒܼܵܐ ܚܲܒܪܘܼܗܝ ܥܲܡ ܡܵܪܵܐ ܕܒܲܝܬܵܐ ܚܲܕ݇ ܥܵܒܼܸܕܠܸܗ ܐܵܦ ܬܵܘܪܵܐ ܡܼܢ ܟܵـܘܸܐ ܒܸܕ ܦܵܠܛܝܼ ܠܸܗ.                                             

ܡܲܕܘܼܥܸܐ ܝܠܸܗ ܒܘܼܬ ܐܲܢܲܢܩܵܝܘܼܬܵܐ ܕܡܗܘܼܡܢܘܼܬܵܐ ܕܗܲܕܵܡܸ̈ܐ ܕܒܲܝܬܵܐ.         

܀ ܐܸܢ ܕܸܐܒܼܵܐ ܙܵܕܸܥ ܗ݇ܘܵܐ ܡܼܢ ܩܲܪܬܵܐ ܚܲܕ݇ ܟܘܼܪܟܵܐ ܩܵܐ ܓܵܢـܸܗ ܒܸـܕ ܚܵܝܸܛ ܗ݇ܘܵܐ.

ܐܵܗܵܐ ܡܲܬܠܵܐ ܟܸܐ ܦܵܐܸܫ ܡܘܼܦܠܸܚܵܐ ܒܚܲܕ݇ ܐ݇ܢܵܫܵܐ ܠܡܲܕܘܼܥܸܐ ܕܠܸܐ ܝܠܸܗ ܒܸܙܕܵܥܵܐ.

܀ ܐܸܢ ܬܪܸܝܢ ܐ݇ܢܵܫܸ̈ܐ ܐ݇ܡܸܪܗ݇ܘܿܢ ܪܵܘܵܝܵܐ ܝܘܸܬ ܡܲܬܸܒܼ ܪܸܫܘܼܟܼ ܘܕܡܘܼܟܼ.        

ܡܲܕܘܼܥܸܐ ܝܠܸܗ ܒܘܼܬ ܐܲܢܲܢܩܵܝܘܼܬܵܐ ܕܫܠܵܡܬܵܐ ܥܲܠ ܬܲܚܡܲܢܬܵܐ ܕܚܲܕ݇ ܟܢܘܼܫܝܵܐ. 

܀ ܐܲܢܸܐ ܥܸܙܸ̈ܐ ܕܐܲܢ݇ܬ ܒܝܵܘܡܵܐ ܟܸܬ ܡܲܪܥܸܬ ܠܗ݇ܘܿܢ؛ ܐܵܢܵܐ ܒܠܲܝܠܸܐ ܩܲܖ̈݇ܢܵܢܵܝ ܫܡܝܼܛܲܝܗـܝ ܝܘܸܢ.                                           

ܡܲܕܘܼܥܸܐ ܝܠܸܗ ܒܘܼܬ ܚܲܕ݇ ܐ݇ܢܵܫܵܐ ܕܟܸܐ ܚܵܩܸܪ ܒܓܵܢܸܗ ܒܘܼܬ ܚܲܕ݇ ܫܲܪܒܵܐ.

܀ ܐܲܢܸܐ ܨܲܘܠܸ̈ܐ ܩܵܬܘܼܟܼ ܥܝܼܩܸ̈ܐ ܝܢܵܐ.(ܐܵܗܵܐ ܟܘܼܣܝܼܬܵܐ ܪܵܒܵܐ ܓܘܼܪܬܵܐ ܝܠܵܗܿ ܩܵܬܘܼܟܼ.)                                                   

ܬܪܸܝܢ ܡܲܬܠܸ̈ܐ ܕܥܸܠܸܠ ܡܲܕܘܼܥܸܐ ܝܢܵܐ ܠܚܲܕ݇ ܦܲܪܨܘܼܦܵܐ ܕܒܵܥܸـܐ ܫܵܩܸܠ ܦܵܣܘܿܥܝܵܬܸ̈ܐ ܪܵܒܵܐ ܓܘܼܖܸ̈ܐ ܘܥܸܠܸܠ ܡܼܢ ܚܲܝܠܸܗ.                                 

܀ ܐܵܢܝܼ ܕܚܵܩܪܝܼ ܒܠܲܚܡܵܐ ܕܐ݇ܚܸܖ̈݇ܢܸܐ ܚܲܪܬܵܐ ܟܸܐ ܦܵܝܫܝܼ ܟܦܝܼܢܸ̈ܐ.

ܡܲܕܘܼܥܸܐ ܝܠܸܗ ܕܘܵܠܸܐ ܕܟܠ ܐ݇ܢܵܫܵـܐ ܒܲܠܸܓ ܒܦܘܼܠܚܵܢܵــܐ ܕܓܵܢܸــܗ ܘܥܲܝـܢܸܗ ܠܵـܐ ܗܵܘܝܵܐ ܥܲܠ ܚܲܝܘܼܬܵܐ ܕܐ݇ܚܸܖ̈݇ܢܸܐ.

܀ ܐ݇ܢܵܫܵܐ ܒܠܒܼܝܼܫܬܵܐ؛ ܒܲܝܬܵܐ ܒܟܵܢܘܿܫܬܵܐ.

ܡܲܕܘܼܥܸܐ ܝܠܸܗ ܠܐܲܢܲܢܩܵܝܘܼܬܵܐ ܕܕܸܟܼܝܘܼܬܵܐ ܕܒܲܝܬܵܐ ܗܲܪ ܐܲܝܟܼ ܐܲܢܲܢܩܵܝܘܼܬܵܐ ܕܠܒܼܵܫܬܵܐ ܕܠܒܼܘܼܫܸ̈ܐ ܕܸܟܼܝܸ̈ܐ ܘܫܲܦܝܼܖܸ̈ܐ.                                      

܀ ܐ݇ܢܵܫܸ̈ܐ ܕܒܲܟܼܬܵܐ ܥܲܠ ܬܲܚܬܵܐ؛ ܐ݇ܢܵܫܸ̈ܐ ܕܓܲܒܼܪܵܐ ܓܵܘ ܩܲܒܼܪܵܐ.

ܡܲܕܘܼܥܸܐ ܝܠܸܗ ܕܚܸܙܡܵܢܸ̈ܐ ܕܒܲܟܼܬܵܐ ܒـܘܼܫ ܡܵܪܵܐ ܕܐܝܼܩܵـܪܵܐ ܟܸܐ ܗܵܘـܝܼ.

܀ ܐ݇ܢܵܫܵܐ ܚܲܕ݇ ܐܲܝܟܼ ܝܘܼܪܟܼܵܐ ܕܦܪܝܼܣܬܸܗ ܐܲܩܠܘܼܗ̈ـܝ ܟܸܐ ܦܵܫܸܛ ܠܗ݇ܘܿܢ.

ܡܲܕܘܼܥܸܐ ܝܠܸܗ ܕܟܠ ܐ݇ܢܵܫܵܐ ܠܵܙܸܡ ܕܫܵܩܸܠ ܦܵܣܘܿܥܝܵܬܸ̈ܐ ܐܲܝܟܼ ܡܨܵܝܬܸܗ.

܀ ܐ݇ܢܵܫܵܐ ܥܲܝܢܘܼܗ̈ـܝ ܦܵܠܛܝܼ ܐܝܼܢܵܐ ܫܸܡܸܗ ܠܵܐ ܦܵܠܸܛ.                                                   

ܡܲܕܘܼܥܸܐ ܝܠܸܗ ܕܟܠ ܚܲܕ݇ ܐ݇ܢܵܫܵܐ ܘܵܠܸܐ ܕܗܵܘܸܐ ܙܗܝܼܪܵܐ ܒܘܼܬ ܕܸܟܼܝܘܼܬܵܐ ܕܫܸܡܸܗ ܒܗܵـܝ ܕܐܸܢ ܦܠܸܛܠܸܗ ܫܸܡܸܗ ܚܸܪܒܵܐ؛ ܠܸܐ ܦܵܐܸܫ ܢܸܫܝܵܐ ܗܲܠ ܐܲܒܲܕ ܐܲܒܲܕܝܼܢ.

܀ ܐ݇ܢܵܫܵܐ ܫܲܦܝܼܪܵܐ ܬܪܸܝܢ ܐܲܠܵܗܸ̈ܐ ܟܸܐ ܗܵܘܸܐ ܠܸܗ.

ܡܲܕܘܼܥܸܐ ܝܠܸܗ ܕܐ݇ܢܵܫܵܐ ܫܲܦܝܼܪܵܐ ܟܸܐ ܗܵܘܸܐ ܠܸܗ ܒܘܼܫ ܪܵܒܵܐ ܦܘܼܖ̈ܣܸܐ ܒܚܲܝܘܼܬܸܗ ܒܘܼܬ ܚܵܬܸܪ ܫܘܼܦܪܸܗ.

܀ ܐ݇ܣܵܩܵܐ ܒܣܸܡܲܠܬܵܐ(ܐܵܗܵܐ ܐ݇ܚܸܪ݇ܢܵܐ ܟܸܐ ܝܵܣܸܩ ܒܣܸܡܵܠܬܲܢ.)

ܦܘܼܫܵܩܘܼܗـܝ ܐܵܗܵܐ ܝܠܸܗ: ـ ܐܵܗ ܐ݇ܚܸܪ݇ܢܵܐ ܚܲܕ݇ܟ̰ܵܐ ܟܸܐ ܦܲܪܡܝܼܠܸܗ ܠܸܫܵܢܲܢ.

܀ ܐ݇ܬܸܐ ܠܸܗ ܚܡܵܪܵܐ؛ ܒܘܼܛܸܠܸܗ ܙܡܵܪܵܐ.

ܒܘܼܬ ܐܵܢܝܼ ܕܟܸܐ ܗܲܡܙܸܡܝܼ ܠܵܐ ܒܥܕܵܢܵܐ ܝܲܢ ܒܸܝܬ ܦܲܠܓܵܐ ܕܚܲܕ݇ ܗܲܡܙܲܡܬܵܐ ܟܸܐ ܫܲܪـܝܼ ܠܸܗ ܚܲܕ݇ ܡܲܬܠܵܐ ܐ݇ܚܸܪ݇ܢܵܐ.

܀ ܐ݇ܬܵܝܬܸܗ ܗܘܸܐ ܠܵܗܿ ܐ݇ܬܵܝܬܵܐ ܕܖ̈ܘܼܣܢܵܝܸܐ(ܝܲܢ ܡܲܠܟܸ̈ܐ).

ܟܸܐ ܦܵܐܸܫ ܡܘܼܦܠܸܚܵܐ ܐܝܼܡܲܢ ܕܐ݇ܢܵܫܵܐ ܣܵܒܸܪ ܚܲܕ݇ ܡܸܬܚܵܐ ܪܵܒܵܐ ܝܲܪܝܼܟܼܵܐ ܩܵـܐ ܐ݇ܬܵܝـܬܵܐ

ܕܚܲܕ݇ ܐ݇ܢܵܫܵܐ (ܝܲܢ ܚܲܕ݇ܟܡܵܐ ܐ݇ܢܵܫܸ̈ܐ).

܀ ܐ݇ܬܸܐ ܠܸܗ ܡܲܠܲܐܟܼܵܐ ܩܵـܐ ܫܩܵܠܬܵܐ ܕܓܵܢܵـܐ ܕܐܲܪܒܵܒ (ܡܵܪܵܐ)؛ ܗܿܘ ܐ݇ܡܸܪܸܗ: ܙܸܠ݇ ܪܸܓܝܼ ܓܵܘ ܦܵܓܵܐ ܝܠܸܗ.                                    

ܒـܘܼܬ ܐܵܢـܝܼ ܕܟܸܐ ܡܲܥܪܸܩܝܼ ܠܵـܗܿ ܓܵܢܲܝـܗـܝ ܡܼܢ ܥܲܣܩܘܵܬܸ̈ܐ ܘܟܸـܐ ܕܵܖ̈ܝܼ ܠـܗ݇ܘܿܢ ܒܩܕܵܠܵܐ ܕܐ݇ܢܵܫܸ̈ܐ ܐ݇ܚܸܖ̈݇ܢܸܐ. (ܐܩܦܬܐ ܒܡܢܝܢܐ ܕܥܬܝܕ)

                                           

                  

 پائیزی دیگر

                                                               شامیرام داودپوریان

   هر سال در این هنگام که طبیعت رنگ های زرد و قرمز و قهوه ای به خود می گیرد، برگ های خشک پائیزی زمین را فرش می کنند و آسمان از هجوم ابرها رنگ تیره به خود می گیرد، فرزندان دلبندمان را با کیف و کتاب بدرقه می کنیم تا چنان که گفته اند کسب علم کنند و دانش و ادب بیاموزند. درست همان گونه که ما خود درایام خردسالی کیف و کفش نو به پا، روز اول مهر عازم مدرسه می شدیم و مدارسمان که سوسن و شرق آشوری و بهنام و حضرت مریم و پیشداد و...نام داشتند با آغوش باز ما را پذیرا می شدند. و این مدارس به غیر از اینکه مملو بودند از دوست و آشنا و قوم و خویش یک ویژگی دیگر نیز داشتند  و آن این بود که در کنار دروس عمومی زبان مادری را نیز می آموختیم.                                                                      

  و اما در باب زبان مادری، باید گفت که زبان مادری فقط آموختن یک زبان دیگر مانند انگلیسی  و فرانسه نیست که شاید یک روز به کار بیاید یا اینکه با آن به مدارج بالاتر علمی رسید و شغل بهتری بدست آورد و عاقبت بخیر شد. اهمیت زبان مادری در حفظ هویت ما به عنوان یک آشوری است.  در شرایط کنونی، حفظ هویت آشوری تنها و تنها به زبان مادری وابسته است. هویت ما به عنوان یک آشوری مسیحی (ازهر کشوری در جهان) تنها هنگامی مسجل می شود که زبان مادری را بیاموزیم و قادر باشیم با آن صحبت کنیم و بنویسیم. در غیر این صورت ما تنها یک مسیحی ایرانی یا عراقی یا امریکایی و...بدون هویت قومی      خود خواهیم بود.                                                                                                                 

    در جامعه ما همواره افرادی در سنین مختلف، از پیر و جوان خواهان آموختن زبان مادری هستند و همیشه بوده اند افرادی که با فداکاری و بدون هیچ چشمداشتی به آموزش این زبان بپردازند. اما در این میانه خانواده ها از اهمیت بسیار ویژه ای برخوردارند. باید گفت که اهمیت زبان مادری کم تر از زبانهای خارجی نیست که خانواده ها هر ساله مبالغ هنگفت و اوقات بسیاری را صرف آموزش آن می کنند . آنچه که نیاز فرزندان ما را در تثبیت هویت آشوری خود برطرف می کند زبان مادری است.  فرزندان ما نیاز دارند بدانند که بازماندگان آن قوم غیوری هستند که بنیان علم و دانش را به بشریت هدیه کردند و یکی از بزرگترین امپراطوری های جهان را بنا گذاشتند. تمدن آشور و بابل تأثیرات شگفت انگیزی  بر تمدن جهان گذاشته است چنان که دو قرن پس از کشف آثار آن هنوز موضوع بررسی باستان شناسان و تاریخ نگاران برجسته جهان می باشد. از این رو شایسته است که فرزندان خود را به مدارس آشوری  بسپاریم تا در محیطی متأثر از زبان فرهنگ و ادب آشوری پرورش یابند. ما و فرزندان ما نام آشوری را بر خود داریم  و بایسته است چنان زندگی کنیم که شایسته این نام پر افتخار باشیم و به افتخار آن بیفزاییم.                                                                                                                                                                     

   البته مسائلی مانند کاهش تعداد دانش آموزان و همین طور کمبود آموزگاران  آشوری در کنار نبود دوره های آموزشی جهت ارتقا سطح دانش آموزگاران، کافی نبودن ساعاتی که  امر آموزش زبان آشوری اختصاص داده می شود و هم چنین بی توجهی به بازنگری کتاب های درسی از مشکلاتی است که در این راه وجود دارد. در این میان بر مسئولان مدارس و آموزگاران زبان آشوری است که در اعتلای سطح آموزش آن بکوشند وبا توجه به پیشرفت سطح زندگی در جهان، اقدام به بازنگری کتب درسی آشوری نمایند تا آموختگان این زبان در کنار مطالعه متون مذهبی و تاریخی، قادر به خواندن و نوشتن مقالات اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و هنری باشند.                                                                                                                     

                 این منم

        با خودم، با موی سپید و چهره پر چروکم

        در آینه مواجه شدم  

        خواستم بگویم: سلام، از آشنائی شما خوشبختم

        ولی این ملاقات غیر مترقبه تر از آن بود

        که این گفتگو حاصل آن باشد

        نه، این من نبودم 

        آنی که چشمانی به شفافیت شیشه و مویی به سیاهی شبق داشت

        امروز با چشمانی بی فروغ بر خویش می نگرد و می گوید:

        "این منم"؟

        آری این منم!

        زائیده آن فکرهای سیاه و شقاوتی که بر خود روا داشتم

        آری این منم!

        جز این چه انتظاری می توان داشت؟

        اینک از خود می پرسم: چه باید کرد؟

        با باقیمانده زندگی چه کنم؟

        خوشبختانه این را دریافتم که فردا مال من نیست

        آنچه وجود دارد همین امروز است و این لحظه

        و این حقیقت مطلق

      اگرچه بسیار تلخ و گزنده . 

        من تلخی و تندی لیموی ترشی را که زندگی به من داد چشیدم

        و بعد از مدتهای مدید درد و رنج و سرگردانی

      و عدم خواست و پذیرش حقیقت

        از آن شربتی شیرین ساختم و می سازم 

        همین بهانه برای زنده و شاد بودن، مرا بس است.

                                                            فلورا قاجاریان

                                 اخبار...اخبار...اخبار

܀ دوره جدید کلاسهای آموزش زبان آشوری و انگلیسی انجمن شامیرام از اول آبان ماه  آغاز خواهد شد. در دوره جدید، کلاس ابتدایی توسط رابی شمعون بت ایشو، کلاس متوسطه توسط خانم شامیرام داودپوریان و کلاس انگلیسی توسط خانم مونا شرما  اداره خواهد شد. علاقمندان می توانند جهت ثبت نام، از طریق ایمیل یا تلفن با مسئولین انجمن بانوان شامیرام تماس حاصل کنند.                                             

 ܀ نینوس آهو شاعر و فعال اجتماعی آشوری در 15 جولای سال  2013  و درپی یک بیماری طولانی درگذشت. وی که چهره شناخته شده ای در جامعه جهانی آشوری است، به سه زبان سریانی کلاسیک، سریانی محاوره ای شرقی و سریانی محاوره ای غربی تسلط  داشت و شعر می سرود. روحش شاد.                                                                          

          

                

                 از دوستان عزیزی که به انجمن بانوان شامیرام 

                       کمک مالی نموده اند،  سپاسگزاریم.

        آقای یزدانشیر سرحادی                     200،000  تومان

         "   فیودور استپانس                         150،000   "

        خانم ویکتوریا سرگیزی                     100،000   "

        "    ویویان آغاسی                           50،000    "

                   شعری برای زمین

   

                         شعری خواهم نوشت

                         و محبت را خواهم سرود

                         تا جاری شود در رگ های زمانه

                         و بزداید تلخی زندگی را

                         از لبان چاک خورده دهر

                                  *****

                         طرحی خواهم ریخت

                         و سبز برگها  و سرخ گلها را

                         خواهم کشید بر چهره دنیا

                         تا بهار در آغوش گیرد

                         دنیای دل مرده و غمگین را

                                   *****

                         نغمه ای خواهم سرود

                         و عشق را تقدیم خواهم کرد

                        به قلب مضطرب زمین

                        که در تنهایی غمگین خود

                         یخ زده است

                                   *****

                         مرهمی خواهم ساخت

                         از دوستی و شفقت

                         و بر زخم های کهنه جهان خواهم گذاشت

                         تا تسلی بخشد

                         درد و رنج تن های خسته و رنجور را

                                   *****

                         روح امید را خواهم دمید

                         در کالبد فرسوده این عالم سالخورده

                         و اشک هایش را خواهم زدود

                         تا بشکفد لبخند بر چهره شکسته ا ش

                         که داغ کهنه فقر و ستم به دل دارد

                                  *****

                         من بهار را دعوت خواهم کرد

                         به خانه قلب های یخ زده

                         تا زمستان رخت بر بندد از گیتی

                         و شکوفه های رنگین شادی

                         بشکفد بر شاخه های نیمه جان زندگی

                         تا بازیابد این دنیای دل مرده

                         آرزوهای گمشده را

                         و برخیزد

                         از بستر کهنه بیماری خود

                                   *****

                         شعری خواهم نوشت

                         نغمه ای خواهم......

                         طرحی ...............

                                          شامیرام داودپوریان

              

  تأثیر سریانی در زبان فارسی

                                                شامیرام داودپوریان

ܩ

ܩܵܒܵܐ: قابا  به معنی  لباسی که بر روی پیراهن می پوشند. در فارسی قبا است.

ܩܲܒܼܪܵܐ: قَورا(قَبرا) به معنی گور. در فارسی به صورت قبر است.

ܩܲܕܪܵܐ: قدرا به معنی قیمت و ارزش. همان قدر در زبان فارسی است.

ܩܕܝܼܡ: قدیم به معنی گذشته که در فارسی به صورت قَدیم استفاده می شود.

ܩܘܼܠܲܢܓܵܐ: قولنگا نوعی پرنده است از خانواده غاز. در فارسی کلنگ تلفظ می شود. در آشوری اصطلاح ܩܵܙܸ̈ܐ ܩܘܼܠܲܢܓܸ̈ܐ (غازها و کلنگ ها) متداول است.

ܩܘܼܩܡܵܐ: ܩܘܼܡܩܵܡܵܐ: نام ظرفی برای نگهداری آب. در فارسی قمقمه تلفظ می شود.

ܩܘܼܪܪܵܐ: ܟܘܼܪܪܵܐ: قوررا یا کوررا به معنای بچه الاغ است که در فارسی بصورت کره وارد شده است.                                                          

ܩܵܙܵܐ:ܘܵܙܵܐ: قازا یا وازا نام پرنده است. در فارسی همان غاز است.

ܩܲܚܩܲܚܬܵܐ: ܩܲܚܩܘܼܚܸܐ: ܩܲܗܩܲܗܬܵܐ: قخقختا به معنی خنده شدید می باشد که در فارسی هم وارد شده و لغت قهقهه از این ریشه است.                                                                                                                     

ܩܵܛܸܥ: ܩܛܵܥܵܐ: قطاعا به معنی بریدن و جدا کردن است که در فارسی به صورت قطع مورد استفاده قرار می گیرد.                                                                          

ܩܵܛܸܠ: قاطل و ܩܸܛܠܵܐ: قِطلا به معنی بکشد.  لغت کشتن در فارسی به صورت قتل و قاتل وارد شده است.                                                                                           

ܩܲܛܪܵܢܵܐ: قطرانا همان قطران است به معنای ماده ای حاصل از نفت که در فارسی هم وارد شده است.                                                            

ܩܲܝܕܵܐ: قَیدا (از ریشه ܩܵܝܸܕ به معنای ببندد) همان قید: به معنای بند است.

ܩܝܼܪܵܐ: قیرا همان ماده سیاه رنگ مورد استفاده در آسفالت یعنی قیر است.

ܩܲܝܬܵܢܵܐ: قَیتانا به معنای رابط و نوار است و ریشه اکدی دارد. لغت قیطان در فارسی از همین ریشه است.                                                                        

ܩܝܼܬܵܪܵܐ: قیتارا به معنای چنگ، به صورت گیتار وارد اکثر زبانها شده است.

ܩܲܠܝܼܠܵܐ: قلیلا به معنای کم و سبک. در فارسی بصورت قلیل وارد شده است.

ܩܵܠܵܐ: قالا به معنای صدا. در فارسی به صورت قال و مقال استفاده می شود.                                                                              

ܩܲܠܝܵܐ: قلیا به معنای آهک. به همین صورت در فارسی وارد شده است.

ܩܲܠܵܐ: ܩܲܠܵܝܬܵܐ: قلا محل زندگی راهبان است. در فارسی به صورت قلایه (جمع قلا) به معنی صومعه ها وارد شده است.                                      

ܩܲܠܒܼܵܐ: قلوا به معنای قالب  که در فارسی هم وارد شده است.

ܩܠܝܼܕܵܐ: قلیدا به معنای مفتاح(وسیله باز کننده فقل).  در فارسی همان کلید است.

ܩܠܝܼܡܵܐ: قلیما به معنای سرزمین. در فارسی به صورت اقلیم وارد شده است.

ܩܲܠܵܡܵܐ: قلما به معنی وسیله نوشتن است. به صورت قلم در زبان فارسی به کار می رود.

ܩܲܠܥܵܐ: قلعا به معنی بارو و حصن . در فارسی همان قلعه است.

ܩܘܼܦܠܵܐ: قوپلا به معنای وسیله بستن در. همان قفل در زبان فارسی.

ܩܲܠܦܵܐ: قلپا به معنی پوسته که در فارسی به صورت غلاف وارد شده است.

ܩܲܡܪܵܐ: قمرا به معنی میانه بدن است که به صورت کمر وارد فارسی شده است.

ܩܲܢܕܵܐ: قندا همان قند است در فارسی.

ܩܲܢܕܝܼܠܵܐ: قندیلا به معنای بلور یخ که به صورت قندیل وارد فارسی شده است.

ܩܲܢܛܵܪܵܐ: قنطارا نوعی واحد وزن قدیمی. در فارسی  قنطار است.                                                            

ܩܵܢܘܿܢܵܐ: قانونا به معنای نظم و ترتیب. در فارسی همان قانون است .                                                                           

ܩܸܢܝܵܢܵܐ: قنیانا به معنی محصول و ثروت. در فارسی به صورت غنا است.                                                  

ܩܸܣܛܵܐ: قسطا  به معنی سهم و جزء. همان قسط در فارسی است. 

ܩܵܦܵܐ: قاپا به معنای نوعی ظرف گلی. قاب در فارسی از این ریشه است.

ܩܲܦܣܵܐ: قپسا به معنای جعبه و صندوق است از ریشه ܩܦܵܣܵܐ (قپاسا) به معنی انبار کردن. ܒܸܝܬ ܩܦܵܣܵܐ: بیت قپاسا: انبار. کلمه قفس فارسی ریشه در این لغت دارد.                                                                                                                  

ܩܸܨܡܵܐ: قِصما به معنای طالع و شانس است.  در فارسی به صورت قسمت است.

ܩܲܨܪܵܐ: قصرا به معنای کاخ است. لغت قصر درفارسی از این ریشه  است.

ܩܲܩܵܐ: از ریشه اکدی ܟܲܝܟܵܐ ( کیکا به معنی کیک) است که در فارسی به صورت قاقا و قاقا لی لی وارد شده است.                                                              

ܩܲܪܒܼܵܐ: قروا ظرفی از شیشه یا چوب برای نگهداری شراب است. در فارسی به صورت قرابه وارد شده است.                                                                  

ܩܵܪܒܼܵܐ: قاروا یا قاربا به معنای کشتی کوچک. در فارسی همان قارب  است.

ܩܲܪܛܲܝܣܵܐ: قرطیسا به معنای ورقه. در فارسی به صورت قرطاس وارد شده است.

ܩܲܪܝܼܒܼܵܐ: قَریوا یا قَریبا به معنای نزدیک. در فارسی به صورت قریب است.                                                                              

ܩܪܝܼܬܵܐ: قریتا به معنای روستا. در فارسی به صورت قریه وارد شده است.                                                                   

ܩܲܪܢܵܐ: قرنا یا قنا به معنای شاخ است. در متون قدیمی فارسی به صورت لغت ترکیبی ذوالقرنین به معنای موجود دارای دوشاخ،  مورد  استفاده قرار می گیرد. لغت کرنا هم از این ریشه است به معنی بوق که  برای جار زدن استفاده می گرفت.            

ܩܲܪܢܝܼܬܵܐ: قَرنیتا به معنی گوشه و کناره است و همان قرنیه در فارسی.                                                    

ܩܲܪܲܢܦܘܼܠܵܐ: قرنپولا به معنای میخک. به صورت قرنفل وارد فارسی شده است.                                                                 

ܩܸܪܩܵܪܵܐ: قرقارا وسیله  جمع آوری نخ، و همان قرقره فارسی است.                                                             

ܩܲܪܩܲܪܬܵܐ: قرقرتا به معنی شکایت و مجادله است که از ریشه ܩܲܪܩܸܪ به معنای غر بزند می باشد و لغت غرغر کردن از این ریشه است.                                                                                                                                               

ܩܲܫܩܵܐ: ܩܲܫܟܵܐ: قشقا یا قشکا به معنای آب ماست خشک شده است که در فارسی هم به صورت کشک وارد شده است.                                                             

ܩܸܫܡܝܼܫܸ̈ܐ: قشمیشه  از ریشه: ܩܲܫܡܸܫ(قشمش) به معنای خشک کند است که به صورت کشمش وارد فارسی شده است.                                       

ܩܲܪܨܵܐ: قرصا به معنای جامد و سفت است که لغت قرص از آن مشتق شده است.                                                             

                                                                                            

                                                                               ادامه در شماره آینده 

                                                            

                   آشوری ها بعد از آشور

                                                               پروفسور سیمو پارپولا

                                                                     ترجمه: شامیرام داودپوریان

   برای اکثریت قریب به اتفاق آشوری ها بارها اتفاق افتاده است که  پس از معرفی خود به عنوان یک آشوری با چهره های شگفت زده مخاطبان روبرو می شوند و مورد این سوال قرار می گیرند که مگر از آن قوم جنگجوی تاریخ اثری نیز باقی مانده است؟ در عین حال بسیار خوانده و شنیده ایم که ما را آشوری واقعی یعنی از اعقاب آشوریهای تاریخ نمی دانند. گاهی ما را یک قبیله گمشده از دوازده سبط (قبیله) اسرائیلی نامیده اند  و گاه گفته شده که انگلیسی ها این نام را بر ما نهاده اند و ما نیز هزاران سال است که خود را سورایه (سریانی) نامیده ایم و هیچ بیاد نداریم که  چگونه نام آشوری را از دست دادیم. اما مطالعات تاریخی که از قرن نوزدهم در بین النهرین شروع شده و تا کنون ادامه دارد و کشفیات حیرت انگیزی که توسط باستان شناسان صورت گرفته است روز بروز پرده از چهره این مجهول بر میدارد و جواب هایی مستند به این پرسش حیاتی ما می دهد.                                  

   پروفسور سیمو پارپولا که مدیر دپارتمان آشورشناسی دانشگاه هلسینکی در فنلاند می باشد، سالهای بسیاری از زندگی  خود را صرف مطالعه تاریخ آشور کرده است.  وی که به دلیل فعالیت های درخشان خود در این زمینه عضویت افتخاری جامعه جهانی آشوری را بدست آورده است،  مقالات بسیـار ارزشمندی را تألیف نموده که به بسیاری از مجهولات در این زمینه پاسخ قاطع و روشنی داده است.

    

مقاله " آشـوری ها بعد از آشـور"  نیز یکی از این مقالات می باشد کـه بسیاری از نکات مبهم در تاریخ آشور را روشن کرده است. این مقاله در سال 1999 عرضه شده است.                                    

" در 612 قبل از میلاد، بعد از یک جنگ داخلی طولانی، دو خراج گزار قبلی آشور یعنی بابل و ماد، پایتخت امپراطوری آشور یعنی شهر نینوا را منهدم کردند. این شهر بزرگ در شعله های آتش سوخت و هرگز مقام قبلی خود را بدست نیاورد. سه سال بعد همان یاغیان، حران را که کلان شهر غربی آشور بود ویران کردند و آخرین سنگر مقاومت آخرین شاه آشور یعنی آشوراوبالیت دوم را در هم شکستند. این واقعه مهر پایانی بر سرنوشت امپراطوری آشور زد و درست همین جا ست که بطور معمول داستان آشور در کتابهای تاریخ به پایان می رسد.              بعد از سقوط آشور چه بر سر آشوری ها آمد؟ این سوالی است که به دو علت نمی توان به آسانی به آن پاسخ داد. در وهله نخست این موضوع توسط آشور شناسان مورد بررسی قرار نگرفته است. اغلب آنها بطور ضمنی موافق ایده یک پاکسازی کلی هستند که در سال 1925 توسط سیدنی اسمیت مطرح شده است. "ناپدید شدن مردم آشور همواره یک پدیده منحصر به فرد و قابل توجه در تاریخ باستان باقی خواهد ماند. سایر پادشاهی ها و امپراطوری های مشابه  از بین رفته اند اما مردم به زندگی خود ادامه داده اند...هیچ سرزمین دیگری مانند آشور چنین به تاراج  و غارت نرفته است."                                                                                                                

  در وهله دوم علیرغم فراوانی اطلاعات از دوره امپراطوری، اطلاعات مربوط به آشور و آشوری ها بعد از امپراطوری  بسیار اندک و پراکنده می باشد. فقدان تقریبأ کامل اطلاعات در مورد آشور موجب تقویت ایده یک قتل عام خواهد شد، که به نظر می رسد خود این ایده توسط شهادت های شاهدان عینی باستانی تقویت می شود. هنگامی که  تاریخ نویس یونانی، گزنفون،  200 سال بعد از سقوط نینوا از قلب سرزمین آشور گذشت و از محل  دو شهر بزرگ آشور دیدن کرد، چیزی جز خرابه پیدا نکرد و نتوانست اطلاعات چندانی از روستائیان مجاور در مورد آنها بدست آورد. منطقه ای که این دو شهر ویران شده در آن قرار داشتند اکنون جزو ماد بود و یونانی ها تصور کردند که ساکنان قبلی آن دو شهر نیز مادها بوده اند.                                                                                         

  اکنون کاملأ واضح است که هرگز چیزی همچون یک قتل عام عمده در مورد تمامی آشوری ها رخ نداده است. این نکته صحیح می باشد که برخی از شهرهای بزرگ آشور بطور کامل نابود شده و مورد غارت قرار گرفتند (زیرا باستان شناسی این را ثابت می کند)، قطعأ تبعید هایی صورت گرفته و احتمالأ بخش ممتازی از اشرافیت آشور توسط مهاجمان قتل عام شده بودند. بهر حال آشور کشوری وسیع و پر جمعیت بود و در خارج از معدود مراکز شهری تخریب شده، زندگی بطور عادی پیش می رفت. این امر از طریق یک آرشیو مربوط به دوران بعد از امپراطوری که اخیرأ از دورکاتلیمو که پایتخت ایالتی آشوری و در کنار رود خابور واقع شده بود، کشف شده است . این آرشیو شامل مدارک کاری بوده که به خط میخی آشوری و یک دهه (یا بیشتر) بعد از سقوط نینوا نوشته شده است. گذشته از این واقعیت که تاریخ این مدارک در حدود سالهای  سلطنت یک شاه بابلی یعنی نبوکد نصر دوم تعیین شده است، چیز دیگری در ترکیب  یا ظاهر خارجی این مدارک وجود ندارد که  ثابت کند که آنها در دوران امپراطوری آشور نوشته نشده اند. یک آرشیو کوچک دیگر کشف شده در آشور که به یک نوع خط میخی ناشناخته (احتمالأ خط مانی) نوشته شده است، ثابت می کند که آهنگران آشوری در زمان بعد از امپراطوری هنوز در شهر(هر چند اکنون تحت حکومت مادی ها) کار می کردند.                                                                                     

به علاوه اخیرأ حدود صد آشوری با نام های ویژه آشوری در مدارک مالـی  کشف شده از مناطق بابلی متعددی که مربوط به 625 تا 404 قبل از میلاد می باشند شناسایی شده اند و بدون شک تعداد بیشتری از آشوری ها در این مدارک  باقی مانده اند که در آینده نزدیک شناسایی شوند. ما نمی دانیم که آیا این افراد تبعیدی بوده اند یا مهاجرینی از آشور که اقوام آنها  قبلأ در بابل (تحت سلطه آشور) سکونت یافته بودند. در هر کدام از این موارد،  این مدارک  صراحتأ  زنده ماندن تعدادی از آشوری ها بعد از امپراطوری و ادامه هویت، مذهب و فرهنگ  آشوری را  در دوران بعد از امپراطوری ثابت می کنند. بعضی از این نامها شامل نام آشور(خدا) می باشند و بعضی افراد مربوطه دارای مقامات کاملأ بلندی بوده اند مانند پَن ـ آشورـ لومور که منشی شاهزاده کامبیز در زمان کوروش دوم در 530 قبل از میلاد بوده است.                                                                  

    در متون متأخر آرامی و یونانی که از آشور، هاترا، دورا ـ اوروپوس و پالمیرا بدست آمده اند نیز اسامی متمایز آشوری  یافت شده اند و تا شروع دوره ساسانیان هم مورد تأیید قرار گرفته اند. این نامها از طریق اسامی خدایان که در آنها ثبت شده اند قابل شناسایی می باشند، و این در حالی است که اجزاء سایر اسامی که قبلأ عمدتأ اکدی بودند، اکنون  منحصرأ آرامی هستند. این امر به اضافه متن و دستخط آرامی متون گواه این است که آشوری های این دوره های متاخر، دیگر به اکدی به عنوان زبان مادری خود صحبت نمی کردند. به هر حال در سایر موارد  آنها به سنت های دوره امپراطوری ادامه داده اند.  خدایان آشور، شه روآ، اشتار، نانایا، بل، نبو و نرگال، حداقل تا اوایل قرن سوم بعد از میلاد،     هم چنان در آشور مورد پرستش قرار می گرفتند، تقویم مذهبی محلی، همان تقویم دوره امپراطوری بود، معبد آشور در قرن دوم بعد از میلاد بازسازی شده بود، و    الواح فرمانروایان محلی، مشابه الواح شاهان آشوری در دوره امپراطوری بود. همچنین لازم به ذکر است که تعدادی از اسامی آرامی که در نوشته ها  و نقاشی های دیواری دوران بعد از امپراطوری آشور وجود داشته اند  قبلأ در متون سلطنتی متعلق به دوره امپراطوری ( 800 سال قبل) کشف شده از همان محل مورد تأیید قرار گرفته اند.

    آشور به هیچ وجه تنها شهری نبود که بعد از سقوط  امپراطوری، مذهب و آئین دینی آشوری در آن حفظ شده بود. در میانه قرن ششم قبل از میلاد معبد سین، خدای بزرگ ماه شهرحران، توسط  نبونید شاه بزرگ بابل بازسازی شده بود و کورش شاه بزرگ پارسی ادعا داشت که تندیس اشتار نینوا را به معبدش در نینوا بازگردانده است. منابع کلاسیک، ادامه آئین دینی آشوری را در سایر شهرهای سوریه تا اواخر دوره باستان مورد تأیید قرار داده اند. مثلأ در حران، آئین سین، نیککال، بل، نبو، تموز و سایر خدایان آشوری تا قرن 10 بعد از میلاد پابرجا ماند و هنوز در متون اسلامی به آنها مراجعه می شود. کاهنان نمونه آشوری با کلاه ها ی مخروطی بلند و تونیک های بلند متمایز خود در بسیاری از بناهای یادبود یونانی ـ رومی کشف شده از سوریه و آناتولی شرقی رسم شده اند.                                          

   ما دارای اطلاعات اندکی درباره اوضاع سیاسی آشور در دهه های بعد از سقوطش می باشیم اما به نظر می رسد که بخش غربی امپراطوری تا  دجله در دستهای بابلی ها افتاد ، در حالیکه بخش های شرقی شامل سرزمین های مرکز و شمال آشور تحت حکومت مادها درآمد. تحت امپراطوری هخامنشیان، نواحی غربی  در انضمام با بابل یک ساتراپی بنام "آتورا" ( یک لغت مشتق از نام تلفظ آرامی آشور) تشکیل داد، در حالیکه سرزمین مرکزی آشور در اتحاد  با ساتراپی "مادا" (نام قدیمی پارسی برای مدیا) باقی ماند. هر دو ساتراپی ها  برای مبارزات نظامی و پروژه های ساختمانی شاهان پارسی، سالانه خراج و سرباز می دادند. بر اساس نوشته های هرودوت، سربازان آشوری در اردوکشی خشایار شاه  بر علیه یونانی ها (480 قبل از میلاد) شرکت داشتند و آشوری هایی از هر دو ساتراپی "آتورا" و "مادا" در بنای کاخ داریوش در شهر شوش (490 ت 500 قبل از میلاد) همکاری می کردند.

   جالب توجه است که این آشوری های مدیان (اهل ماد) بودند که طلاکاری و لعاب کاری این کاخ را انجام دادند، در حالیکه آشوری های ساتراپی آتورا الوار لازم برای کاخ را از کوه لبنان تهیه کردند. درنسخه بابلی متن پارسی، نام آتورا به صورت "عبر نهری(Eber Nahri) " یا سرزمین آنطرف رودخانه (فرات) ترجمه  شده است و نشاندهنده این امر است که نیمه غربی (در اصل آرامی) امپراطوری آشور در این زمان قویأ  به عنوان ملک آشور شناسایی شده بود و این امر مهمی است که در آینده به آن خواهیم پرداخت.

   به این ترتیب ما مشاهده می کنیم که در دوره هخامنشیان، هرچند آشور به دو نیمه تقسیم شده بود، اما به عنوان یک نهاد  سیاسی دارای قدرت اقتصادی و نظامی قابل توجهی پدیدار شده بود. در 520 قبل از میلاد، هر دو آتورا و مادا در قیام علیه داریوش متحد شده و سعی کردند که استقلال خود را بدست آورند. هر چند این قیام شکست خورد اما به یک مفهوم امپراطوری آشور قبلأ دوباره برقرار شده بود. در واقع، در تحلیل نهایی، هرگز نابود نشده بود بلکه ملکیت خود را عوض کرده بود: نخست به سلسله های بابلی و مادی و بعد به یک سلسله پارسی.         

   مورخان معاصر و متأخر یونانی بین امپراطوری آشور و جانشینانش تفاوت چندانی قائل نشدند: از دید آنها "سلطنت مطلقه" یا "حاکمیت جهانی" که اولین بار توسط آشوری ها به وجود آمد، به آسانی به ملل دیگر منتقل شد یا توسط آنها غصب شد. به عنوان مثال کتسیاس (Ctesias)   اهل کنیدوس(Cnidus)  می نویسد: "در زمان  حکومت سارداناپال بود که  امپراطوری (حکومت)  آشوری ها بعد از 1300 سال  ، به دست مادها افتاد. 

   نبونیدوس شاه بابل، که 60 سال بعد از سقوط نینوا حکومت کرد و در واقع اصالتأ از یک شهر آشوری به نام حران بود، از آشوربانیپال و اسرحدون به عنوان "اجداد سلطنتی" خود نام می برد. به همین طریق درروایات تاریخی یونانی و در انجیل، ازجد او نبوکد نصر و کوروش شاه پارس و اردشیر اول  به عنوان شاهان آشور نام برده شده است. استرابو، که در زمان تولد مسیح می نوشت، می گوید که "رسوم پارسی ها مانند رسوم آشوری ها هستند،" و بابل را یک "کلان شهر آشور" می نامد ( که البته در واقع همین طور بود، زیرا در حالیکه کاملأ ویران شده بود، در اوایل قرن هفتم قبل از میلاد توسط آشوری ها بازسازی شده بود).

   به این ترتیب باید به امپراطوری های بابل، ماد و پارس به عنوان نسخه موفق همان ساختمان قدرت چند ملیتی  که هر کدام از آنها  از یک  جنگ قدرت داخلی درون ساختار خود حاصل شده بود، نگریسته شود (همانطور که در عهد باستان به آنها نگریسته می شد). به عبارت دیگر، هر بار امپراطوری تحت یک رهبریت جدید زاده می شد و قدرت سیاسی از ملتی به ملت دیگر منتقل می شد.                                                                                                                            

   البته با هر تغییر رهبری، امپراطوری نیز تغییر می کرد. بهر حال، در کل، تغیییرات نسبتأ جزئی و می شود گفت تزئینی (ظاهری) بودند. زبان طبقه حاکم از آشوری به بابلی، مادی و فارسی و در نهایت به یونانی تغییر کرد. در زمینه پوشش نیز به همان گونه طبقه حاکم سنت های ملی خود را دنبال کرد، و طبیعتأ خدایان خود را (که قدرتش را از آنها داشت) مورد پرستش قرار داد. در نتیجه در ابتدا  ماردوک بابلی، سپس اهورا مزدا (خدای ایرانیان) و درنهایت زئوس یونانی جایگزین آشور خدای سلطنتی شد. ادامه مطلب در شماره آینده                                                                                                     

توضیح مترجـم: ساتراپی به ایالت هایی در سرزمین پارس اطـلاق می شـد که از خودمختاری نسبی برخوردار بودند.  

           

       هویت های باستانی و پایدار بشری

           هنر استاد عیسی بنیامین در شمال افریقا

                                                      

                                                                          دکتر هلن ساخو

   با تشکر قلبی از استاد عیسی بنیامین عزیز و کسب اجازه جهت استفاده از هنر ایشان و همچنین سپاس از زحمات چندین ده ساله ایشان در زمینه ثبت و ملی (و بین المللی) کردن هنر، زبان و ادبیات آشوری و ایرانی، این داستان واقعی را به ایشان و به خوانندگان گرامی تقدیم می کنیم. امیدواریم که در کنار مقولات دیگری مانند مهاجرت، جهانی شدن، هویت های پایدار و غیر قابل انکار و اصالت و معرفت انسانی و دوستی ملل که در حد امکان در شماره های آینده این نشریه گنجانده می شوند، مورد پسند قرار گیرد.                                                                                                                                

   تولد عزیزی است و من می خواهم یک یادگاری مناسب برایش تهیه کنم که باید ماندنی باشد. در شمال افریقا هستم و مشغول تدریس در دانشگاه محلی. موضوع درس همچون همیشه مهاجرت، جهانی شدن، فرهنگ ها، اقتصاد ها  و  ملت هاست. سه روز دیگر وقت داریم زیرا کلاسهای دانشگاه که به علت اعتراضات عمومی دانشجویان بسته بود دوباره باز شده ا ند و ما آن قدر مهلت داریم که مباحث را بطور فشرده در یک دوره سه روزه بگنجانیم. همان طور که در گرمای 45 درجه به سوی محل سکونتم قدم بر می دارم، معما در ذهنم حل می شود. به خاطر می آورم که در سفر آخر به ایران دوست بسیار عزیزی هدیه بی نهایت ارزشمندی به عنوان یادگاری به من داد: کپی لوحه (نقاشی) ܠܸܫܵܢܵܐ  (زبان) و کره زمین اثر     

استاد نامی عیسی بنیامین و هم چنین اطمینان خاطرش را از این که او استاد را شخصأ می شناسد و می داند که ایشان از این که هنرش در راه فرهنگ و معرفت مورد استفاده قرار گیرد خرسند خواهد شد. به یاد می آورم که در واقع این یادگاری را به همراه دارم زیرا در کنار دیگر یادداشت ها و دفاتر و کتب دیگر بود و همانجا باقی مانده است.                                                               

   در سراسر شمال افریقا، هنر کاشی کاری و چوب بری و رنگ کاری، چرم سازی و اصولأ کارهای دستی تولید می شود  که شهرتی جهانی دارد و خیلی از محلات و بازارهای مناطق و شهرهای مختلف آن شباهت زیادی به بازارها و همچنین کارگاه های کوچک تولید صنایع دستی ایران دارد: همان جاده های باریک و پر از مردم که ده ها کنج و گوشه بازار را به هم مرتبط می کند و همان صنایع دستی و تولید کوچک که قرنهاست ادامه دارد و حفظ  شده است.                       

   با شخصی آشنا، به یک کارگاه کوچک که توسط سه جوان اداره می شود می روم. مردم این جا بطور عجیبی میهمان نواز، متواضع و قانع هستند. با رئیس کارگاه مشغول صحبت می شوم و خواسته ام را برایش شرح می دهم. نقاشی و طرح های مورد نظرم را برای قاب دور آن به او نشان می دهم و می پرسم که آیا می تواند آن را برایم به صورت یک تابلوی چوبی با برجستگی های خاص درآورد؟ کمی آن را نگاه می کند و می گوید: "البته". بعدأ می پرسد: این چیست؟ چه زبانی است و چه معنایی دارد؟ توضیح می دهم که این زبان حضرت عیسی مسیح است که در حقیقت ریشه زبان عربی و عبری نیز می باشد و همچنین در زبان فارسی و مشتقات آن هم تأثیر مستقیمی داشته که امروزه نیز به وفور دیده می شود و این که زبان مادری من نیز هست و از آنجایی که معتقدم زبان شاید اصلی ترین شاخص تمدن و فرهنگ هر ملتی است، می خواهم آن را به عزیزی هدیه کنم. کلمه ܠܸܫܵܢܵܐ را به عربی برایش می نویسم : "لِسان" و تعریف می کنم که چه  گونه "ش" به "س" تبدیل شده و در   عربی "الف" آخر حذف می شود و این که در اصل همان کلمه است. او که خود شیفته شباهت بین حرف"ܠ" با "ل" در فارسی و عربی شده، تقریبأ مات و مبهوت مانده است. ناگهان همگی متوجه می شویم که محیط و مکان کارگاه شلوغ شده است. می بینیم چندین توریست از کشورهای مختلف دنیا که به زبانهای گوناگونی تکلم می کنند به نقاشی استاد خیره شده  و آن را بررسی می کنند و بعد از آن در مورد ارتباط و تداخل زبانها، فرهنگ ها و ادیان، صحبتی گرم و طولانی به راه می افتد.                                                                                                  

   صاحب دکان که نامش "عبدالرزاق" است قول می دهد که تابلو را حتمأ تا چند روز دیگر آماده کند و قبل از پرواز به من برساند. فردای آن روز دوباره از کنار کارگاه رد می شوم و با کمال تعجب می بینم که به جای یک تابلو سه تابلوی چوبی مختلف از کار استاد عیسی بنیامین در ویترین خیابانی مغازه به نمایش گذاشته شده است: یکی همان سفارش خودم، و دوتای دیگر با طرح های مختلف گل کاری برای قاب کردن. تابلو را پائین می آورد و نظرم را می پرسد. کارهای اولیه را کامل کرده و نقش مورد نظر را با دقت خاص و بطور صحیح  پیاده کرده و ظاهرأ فقط رنگ کاری آن باقی مانده است. از او راجع به آن دو تابلوی دیگر می پرسم. در کمال خونسردی می گوید: " دو نفر دیگر که دیروز هنگام سفارش شما حاضر بودند، یک ایتالیایی و یک هلندی، نیز آن را سفارش دادند و البته با طرح های خودشان که با طرح های شما تفاوت دارند." و ادامه می دهد: " دیشب تا دیر وقت مشغول کار بودیم." فردای آن روز "عبدالرزاق" با موتور سیکلت خاک خورده خودش تابلوی "لسان" را به محل سکونت من تحویل می دهد. همه اجزاء تابلو واقعأ زیباست. از آن دو مشتری دیگر می پرسم. می گوید که کارگرانش مشغول انجام کارشان هستند. وبا فروتنی و تواضع خاصی ادامه می دهد: "زبان حضرت مسیح کار ما را جهانی کرد!"                                                                                                

    اما چیزی ذهن مرا به خود مشغول کرده است و شاید به گفته خیلی ها مظهری باشد از فرهنگ های عجیب غربت نشین و آن این است: چه گونه می توان گذاشت که اثری به این زیبایی خانه ها یی را در نقاط مختلف جهان تزیین کند بدون این که ساکنان خانه بدانند که هنرمند مبتکر این هنر کیست و چه می گوید. این مسئله را با او در میان می گذارم و دوباره توضیح می دهم که از آن جائی که انسان باید وجدانش راحت باشد ما باید اسم هنرمند را پائین تابلو بگذاریم. او که قبلأ هم با این امر موافقت  کرده است، حال باید نام "عیسی بنیامین" را در دو تابلوی دیگر نیز حک کند.                                                                                                   

   با سپاس از عیس بنیامین و تمامی هنرمندانی که اهمیت چند جانبه حفاظت اززبان ها و فرهنگ های قومی ـ ملی برای آزادی، صلح و دوستی انسان ها را در هنرشان منعکس کرده اند و به همین دلیل آثارشان پایدار، ماندنی و انسانی هستند.            

   

تصویر از سایت Atour.com

*************************

                                 گفتگو

در این شماره از بولتن شامیرام با یکی از افراد شناخته شده و فعال جامعه آشوری و کلدانی به گفتگو نشسته ایم که سابقه طولانی در فعالیت های  اجتماعی جامعه ما داشته  و درعین حال از فعالان کلیسای کاتولیک نیز می باشند. فعالیت ایشان در برهه ای از زمان که تعداد قابل توجهی از آشوری های عراقی به عنوان اسیر در کشور ما به سر می بردند بسیار موثر و مثبت بوده است. از این رو شایسته دانستیم که از طریق یک گفتگوی کوتاه خاطرات و تجربیات ایشان را به عرض خوانندگان عزیز بولتن شامیرام  برسانیم.                                                                                                                                               

س: لطفأ خود را معرفی کنید.                                                                                                                             

ج: من سیروس هرمزی هستم. درسال 1318 در شهر سنندج  از پدری بنام حبیب الله و مادری بنام شمیران بدنیا آمده ام. پدرم رئیس دارائی و دخانیات شهر بود و لقب اعتمادالملک را از رضا شاه دریافت کرده بود. به علت امین بودن و صداقت در کار حدود سی سال رئیس دارائی  سنندج  و توابع آن بود. پدر من  دارای  دوازده    فرزند (چهار دختر وهشت پسر) بود. اولین همسر پدرم سنندجی بود. مادر من که همسر دوم او بود کلدانی عراقی بود. هنگامی که من سه ساله بودم مادرم دار فانی را وداع گفت. بعد از مرگ مادرم پدر سومین زن خود را نیز گرفت که البته این ازدواج دیری نپائید.                                                                                         

س: لطفأ در مورد زندگی در سنندج برای خوانندگان ما بگوئید.                                                                                    

ج: سینایه (ܣܝܼܢܵܝܸ̈ܐ) یا کلدانی های سنندج ازعراق کوچ کرده بودند*. آنها از تل کیپه و القوش و سایر روستاهای عراق آمده و در اورمیه و سنندج اقامت کرده بودند. اکثر مردم سنندج کشاورز بودند و البته احشام هم داشتند. کلیسایی که آن زمان در سنندج ساختند اکنون 200 سال قدمت دارد. یک دیر نیز وجود داشت که بعدها تخریب کردند. ساختمان کلیسا در زمان قاجاریه شروع و در زمان رضا شاه به اتمام رسید. البته این کلیسا با کمک های خیریه مردم سنندج تأسیس شد. ماریوحنا نیسان که اسقف کلیسا بود نیز ازعراق آمده بود. در آن زمان 800 تا 900 خانوار کلدانی در محله آغا زمان سنندج زندگی می کردند. آنها کشت و زرع می کردند و چون در کشاورزی و دامپروری موفق بودند اقوامشان  هم به دنبال آنها از عراق آمدند. آن ها کم کم پولدار شدند و زمینها را خریدند و مالک دهات شدند. روستایی که پدربزرگم در آن زراعت می کرد حاجی پَموخ نام داشت. خلیچیان و باغ ویلا نام دو روستای دیگر کلدانی بود. بعدها به امر رضا شاه، روستاهایی که مالکین آنها کلدانی بودند مصادره شدند. این مصادره اموال تأثیر بسیاری بر زندگی کلدانی ها گذاشت چنان که بسیاری از آنها که توانسته بودند در شغل خود پیشرفت کنند می ترسیدند که به زبان کلدانی صحبت کنند. و حتی اسامی فرزندان خود را به فارسی می گذاشتند و بیرون از خانه با آنها به فارسی صحبت می کردند تا سایر مردم متوجه نشوند که کلدانی  هستند.                                                        

   زمانی که ما در سنندج  زندگی می کردیم تعداد کلدانی ها 500 نفر بود و تقریبأ تمام زنان و مردان باسواد بودند. ماریوحنا نیسان اجازه تأسیس یک مدرسه ویژه به نام مدرسه کلدانی های پهلوی را گرفته بود که  در محله آغا زمان قرار داشت و دارای 12 کلاس بود. در این مدرسه که بهترین مدرسه سنندج بود دروس رسمی (توسط معلمین مسلمان) و همچنین زبان آشوری (توسط کشیشان) آموزش داده می شد. بعدها که فرزندان ما فارغ التحصیل شدند، به استخدام آموزش و پرورش درآمدند و در این مدرسه تدریس کردند. از جمله این معلمان افرادی مانند میرزا حبیب بود که در مدرسه میسیونری زبان فرانسه خوانده بود و بعدها آن را در مدرسه کلدانی ها تدریس می کرد. این مدرسه تا زمان انقلاب برپا بود و بعد از کوچ مردم به تهران و خارج از کشور تعطیل شد.                                                                                                                    

        عکسی از خانواده حبیب الله (اعتمادالملک) پدر آقای هرمزی در سنندج

   هنگامی که هفت سال داشتم پدرم از دنیا رفت و من و شش برادرم توسط خواهرهایمان بزرگ شدیم. کلاسهای ابتدایی را در سنندج گذراندیم و بعد از فوت پدر به تهران آمدیم. در تهران برادرم لویس که فرهنگی بود سرپرستی من و دو برادر دیگرم را بر عهده داشت. هر سه ما به تحصیلا ت خود ادامه دادیم. پس از گرفتن دیپلم، من در بانک صادرات با 630 تومان حقوق استخدام شدم. بعد از چند سال کار در بانک موفق به اخذ فوق دیپلم در رشته حسابداری شدم و بعد از آن ادامه تحصیل دادم و لیسانس امور اداری را از دانشگاه تهران گرفتم. در سن 25 سالگی با همسرم راشل ازدواج کردم و سپس در شرکت ذوب آهن در قسمت کارگزینی استخدام شدم و به مدت پنج سال در این سمت خدمت کردم.  در سال 1353 به عنوان مدیر واحد عملیات به شهرستان جلفا منتقل شدم و به مدت پنج سال در این پست خدمت کردم. در آن زمان در جلفا کارگران و کارکنان ذوب آهن، محلی برای سکونت نداشتند و من در بدو ورود، موافقت استاندار آذربایجان شرقی را برای احداث محل سکونت کارمندان گرفتم وهم چنین برای نهارخوری کارمندان یک کانتین ساختم.  تا سال 1357 درآن شهر یک آمفی تئاتر تأسیس کردم و امکان برپایی تنها سینمای شهر را فراهم کردم. بعد از 1359 به تهران منتقل شدم و در تهران ریاست امور بازرگانی ذوب آهن را به عهده داشتم.  پس از مدتی  به درخواست خودم بازنشسته شدم .                                                                                                            

   لطفأ کمی در مورد فعالیتهای اجتماعی خود صحبت کنید.                                                                                      

    ج: در سال 1373 اسقف اعظم مار یوحنا عیسایی مرا به عنوان شماس دست گذاری کرد چون من از دوران کودکی در مراسم رازا به عنوان شماس کوچک خدمت می کردم. در محضر اسقف یوحنا سرودهای قدیمی را تلمذ نموده و از شماسان فرهیخته  مانند سیمونو، اسرائیل و جبرائیل  بسیار آموختم. بعدها در گروه کر کلیسا ی مار یوسف که توسط  مار یوحنا اداره میشد فعالیت و به عنوان سولیست گروه کر  آن کلیسا انجام وظیفه می کردم. بعد از جنگ تحمیلی از طریق یکی از دوستان، مسئولیت اسرای مسیحی عراقی اعم از آشوری، کلدانی، سریانی و ارمنی را به عهده گرفتم.                                                                                           

س: در این سمت چه کاری انجام می دادید؟                                                                                                              

ج: از من خواسته بودند که امور مربوط به نقل و انتقال  اسرا به کلیسا را در اعیاد و مراسم روحانی بر عهده بگیرم . اوائل با اسقف و کشیش  و شماس ها  و گروه انجمن کلیسا به پادگان ها می رفتیم و برای حدود 800 تا 900 نفرمراسم عشای ربانی  برپا می کردیم. تعداد اسرا حدود 6000 نفر بود که به آنها انجیل هایی به زبان های مختلف ( انگلیسی، عربی و آشوری) می دادیم. گاهی بعد از مراسم عشای ربانی،  اسرا را برای صرف ناهار می بردیم و با غذاهای سنتی آشوری مانند کوفته و کتلت و کوبه  و دلمه برگ از آنها پذیرایی می کردیم. بعد از پایان مراسم، اسرای حاضر از این غذاها که برایشان خاطره انگیز بود و آن ها را به یاد خانه و خانواده شان می انداخت با خود می بردند.                                                                                                

     یکی از خاطرات شیرینی که از آن روزها دارم این است که در یکی از این مراسم حدود 700 اسیر به کلیسای کاتولیک مار یوسف آمده بودند و در میان این 700 نفر دو برادر که هر دو فکر می کردند آن دیگری در جنگ کشته شده است همدیگر را در کلیسا دیدند. در میان جمعیت زیاد، دو برادر یکی از شرق و دیگری از غرب کلیسا فریاد کشیدند و همدیگر را در آغوش کشیدند و گریه کردند و همه حضار اعم از مسیحی و مسلمان را به گریه انداختند. این دو برادر به مدت 12 سال از هم خبر نداشتند زیرا یکی از آنها در پرندک و دیگری در مشهد به سر می برد و بعد از این مدت طولانی یکدیگر را پیدا کرده بودند. خاطره دیگرم این است که یکی از اسیران به نام پطرس در شرایطی بسیار سختی قرار داشت زیرا نامش در هیچکدام از لیست های صلیب سرخ و هلال احمر ثبت نشده بود. تنها  برادرش    که در سوئد اقامت داشت به هر دو این نهادها مراجعه کرده اما نتیجه ای نگرفته بود. من درست روز اول فروردین 14 ـ 15 سال پیش توسط اسقف خبردار شدم که چنین شخصی در جستجوی برادرش به ایران آمده است. بلافاصله دست به کار شدم و در 5 فروردین، این دو برادر را در پادگان حشمتیه با هم روبرو کردم. و این در حالی بود که برادر کوچک، برادر بزرگش را به جا نمی آورد و زمانی که برادر بزرگ او را در آغوش می کشید می گفت: تو کی هستی؟ او در همان شبی که قرار بود فرزندش به دنیا بیاید اسیر شده بود. قبلأ با همسرش قرار گذاشته بودند که اگر نوزاد دختر باشد اسمش را ریتا بگذارند و بعدأ در ایران اسم دخترش را روی دستش خالکوبی کرده بود. در پادگان حشمتیه هنگامی که برادر بزرگش او را در آغوش کشیده  و می گفت تو برادر من هستی، به او گفته بود: اگر راست می گویی بگو اسم پدرم چیست.  برادر بزرگ  اسم پدر و سایر افراد را گفته بود و در آخر اضافه کرده بود که اسم دخترت هم ریتا است. در این لحظه برادر کوچک شروع به گریه کرده و آن دو همدیگر را بغل کرده و در حدود ده دقیقه گریه می کردند. همه شاهدان ماجرا از جمله حاج آقا روح نواز که رئیس کل امور اسرا بود هم نتوانستند از گریه خودداری کنند.                                                                                     

   در یک ماجرای دیگر، اسیری بود که اقوامش خبری از او نداشتند و تصور می کردند که کشته شده است و به همین جهت برایش مراسم ختم گرفته بودند. درست در حین برگزاری مراسم من به خاله اش زنگ زدم و خبر دادم که نام او در لیست اسرا موجود می باشد. بعدأ خاله این اسیر به دیدن من آمد تا از او خبر بگیرد و به ملاقات او برود. این شخص جزو اولین سری از اسرایی بود که آزاد شدند و به کشور خود برگشتند. در این رابطه بسیاری از اقوام اسرا از کشورهای مختلف مانند استرالیا و آلمان مراجعه می کردند تا گم شده های خود را پیدا کنند. من در تمام مراحل آنها را یاری می کردم.. حدود 23 سال در این مقام فعالیت کردم تا در نهایت این قضیه به آخر رسید. البته فیلمی در این رابطه توسط آقای  حسینی که      مستند سازی از موسسه فرهنگی شهید آوینی می باشد تهیه شد که سال پیش در ششمین جشنواره بین المللی فیلم مستند ایران به نمایش درآمد.                           

س: آیا به غیر از امور اسرا فعالیت اجتماعی دیگری هم داشته اید؟                                                                             

ج: بله. در انجمن آشوری های تهران نیز یک دوره عضو هیئت مدیره بوده ام که ریاست آن را دکتر عورشانو به عهده  داشتند (سال 1354). بعدأ استعفا دادم چون صحبت از اختلافات قبیله ای و فرقه ای بود و من دیدم که فعالیت بی نتیجه ای است. در زمان ماریوحنا  به مدت چند سال عضو انجمن کلیسا و بعد مدیر نشریه پیام کلیسا بودم و در این رابطه با وزارت ارشاد (امور اقلیتها) در ارتباط بودم. بعد از فوت ماریوحنا از این فعالیت هم کناره گیری کردم.  ضمنأ در این مدت با گروه کر کلیسا به سرپرستی مرحوم پولوس خفری همکاری می کردم. هم اکنون نیز  در کنار همسرم راشل از زندگی لذت می برم. البته در خانه هم  بیکار نیستم و با نقاشی و کشیدن کاریکاتور سرگرم می شوم. تا کنون دو عدد از کاریکاتورهای من در همین بولتن شامیرام چاپ شده است.                                                                                                                                                            

س: نظر شما در مورد اختلافات فرقه ای و قبیله ای چیست؟                                                                                      

ج: به نظر من هیچ اختلافی وجود ندارد. برای  من که در امور اسرا  فعالیت می کردم هیچ فرقی بین آشوری و کلدانی وجود نداشت. بیشتر دوستان من آشوری هستند و تعدادی از اقوام من با آشوری ها ازدواج کرده اند. به نظر من آنهایی که آتش اختلافات را روشن می کنند در پی منافع خاصی هستند و در واقع هیچ گونه اختلاف واقعی بین آشوری ها و کلدانی ها وجود ندارد.                                       

س: در پایان این گفتگو آیا پیامی برای مردم دارید؟                                                                                                                        

ج: با تجربیاتی که من از فعالیت در امور کلیسا و جامعه کسب کرده ام پیامی جز

تشویق جوانان به خدمت صادقانه به ملت ندارم و با وجود سالها فعالیت باز هم اگر

امکان داشته باشد از هر گونه خدمت به جامعه آشوری و کلدانی دریغ نخواهم کرد.

توضیح: بر اساس نوشته "عبالنبی قیم" در کتاب خود به نام "فراز و فرود شیخ خزعل" در اواخر قرن نوزدهم و به دنبال کشتار معروف ارامنه به دست عثمانی ها، شیخ خزعل به مسیحیان کلدانی که از سرزمین های خود متواری شده بودند اجازه داد که در خرمشهر کلیسا بسازند و در اهواز کلیسا و مدرسه خود را بنا کنند. از این رو به پاس این مساعدت، پاپ بندیکوس پانزدهم طی مراسم خاصی نشان گریگوریوس را به شیخ خزعل عطا کرد.                                                               

                                                                

             

                داستانهای مهاجرت

           رستوران "سیروس" : محبوب ترین غذاخوری همدان

                                                                                    دکتر هلن ساخو

    حدود 70 سال پیش، در شهر باستانی همدان، در میدان اول، خیابان سنگ شیر، رستورانی تأسیس شد که سریعأ به تمیزترین، محبوب ترین و بنابراین پرفروشترین رستوران شهر تبدیل شد. این اولین رستوران شهر بود که توسط یک "زن" تأسیس و اداره می شد. نام او مرحومه" وردیه ایشو" بود. داستان زیر به نقل از تنها بازمانده این زن استثنایی یعنی دختر ایشان، رابی ماریا ایشو ( که سالها در مدرسه الوند آموزگار بودند) و همچنین از خاطرات و یادداشتهای نگارنده که در گفتگوهای متعدد با شخص وردیه ایشو (ملقب به ننه وردی) در طی سالیان طولانی و در مقاطع مختلف زندگی ایشان جمع آوری شده بود،  به خوانندگان عزیز تقدیم می شود. خانم ماریا ایشو چنین روایت می کند:                                                               

   " من یک ساله بودم که با مرحومه مادرم، خانم "وردیه ایشو" و دو برادرم به ایران و در نهایت به شهر همدان رسیدیم . البته همراه اقوام و صدها خانواده دیگر که پس از قتل عام بزرگ و فروپاشی حکومت عثمانی در سراسر منطقه پراکنده شده بودند. پس از پایان جنگ اول جهانی ارتش سرخ عده زیادی از زخمی ها و آوارگان را به قصد معالجه و سکونت احتمالی با خود به شوروی سابق برد. به      همین دلیل خود من و دو برادرم بزرگترم هم در آنجا به دنیا آمدیم. بعدها هنگامی که آشوری ها به ایران بازگشتند، مادرم به تنهایی مسئولیت نگهداری از سه فرزندش را به عهده گرفت زیرا پدرم مانند هزاران مرد آشوری دیگر در کمپ های کار استالین زندانی بود و بالاخره هم در همان زندانها جان خود را از دست داد. بنا براین من در حقیقت هیچگاه پدرم را ندیدم و نشناختم.                                                                                                                                         

   مادر مرحومم با سرمایه اندکی که از فروش اجناس خانه در شوروی و همچنین پس از سالها کار شاق در حاشیه اقتصاد درهمدان  جمع آوری کرده بود، با حمایت و پشتیبانی اقوام خود، رستوران "سیروس" را در آنجا به راه انداخت. او به طور عجیبی کاری و جدی بود و شب و روز زحمت می کشید تا زندگی سه فرزندش را تأمین کند. در آن زمان در سراسر ایران منجمله شهرستان ها، زنان در عرصه جامعه و بویژه در کارهایی که در رابطه با عموم باشد، حضور نداشتند. در نتیجه مادرم گاهی مورد آزار و اذیت اشخاص متعصب و بی وجدان قرار می گرفت. اما بودند اشخاصی که از او حمایت می کردند. از جمله پاسبان محل که یک فرد مسلمان بود از او به عنوان زنی مستقل، مسئول، جوان و تازه وارد حمایت می کرد و در مقابل رفتارهای ناپسند افراد نادان و متعصب می ایستاد.                                                                                                                 

 مادرم رستوران خود را با کمک یک شاگرد عرب الاصل که از بغداد به همدان کوچ کرده بود و زبان فارسی را آموخته  بود اداره می کرد. غذاها را، هم در خانه و هم در رستوران تهیه می کردند. در رستوران با غذاهای مختلف خانگی مانند شوروا، دلمه، کپته (کوفته)، کتلت، برنج و انواع سالادهای متنوع از مشتریان که هم آشوری بودند وهم غیرآشوری، پذیرایی می شد.  خیلی زود "سیروس" به عنوان محلی که   تف اوتی با خانه نداشت و به عنوان خانگی ترین و همچنین تمیزترین رستوران شهر شناخته شد.                                                                                                                                                

   رستوران "سیروس" دارای چند میز کوچک برای نشستن و صرف غذا بود. این  میزها در طی روز با رومیزی های سفیدی که از شدت پاکیزگی برق می زد و گلدانهای کوچک گل تزئین می شد. گاهی مردم قبل از ترک محل، غذای فردای خود را نیز سفارش می دادند و همیشه از محیط سالم و تمیز رستوران تعریف می کردند. مادرم نیز همواره با لبخندی جدی از لطف آنها تشکر می کرد. رستورا ن "سیروس" تا پس از جنگ جهانی دوم نیز برقرار بود و پس از آن به قصد مهاجرت به تهران به فروش رسید. در دوران جنگ که ارتش Levis نیز در همدان مستقر شده بود، "سیروس" رونق و محبوبیت خاصی پیدا کرده بود و سربازان بجای صرف  یک یا دو بشقاب ، غذاهای خوشمزه "ننه وردی" را قابلمه قابلمه می خریدند و میل می کردند!

   لازم به ذکر است که همزمان با "سیروس" غذاخوری های متعدد دیگری نیز در شهر همدان توسط هم قومان عزیز آشوری تأسیس شده بود و پس از "سیروس"  زنان دیگری اداره بعضی از آنها را بدست گرفتند و در این کار از موفقیت فوق العاده ای برخوردار شدند. با قدردانی از همه زحمات و فداکاری های آنها در توسعه تمدن و فرهنگ مدنی ایران. روحشان شاد باد!                                                 

           

        کلیسای حضرت مریم در همدان

                       از بهار برگ خیز تا پائیز برگ ریز   

                                                            ناهرین یوسفی  (اورمیه)         

      دل مشغولی های آشوری ها در دشت زیبای اورمیه با شروع بهار که  فصل کار کشاورزی و جنب و جوش در مزارع و باغات است شروع می شود و در کنار کار، جشنهای ملی و مذهبی (شارا) است. و تقریبأ هفته ای نمی گذرد که جشنی به یادبود یکی از قدیسان در کلیسای روستاهای اطراف شهر اورمیه برگزار نگردد. اکثر آشوری ها و بعضأ ارامنه شهرمان در این مراسم شرکت می کنند. از این مراسم می توان از عید حضرت مریم یا جشن تبرک انگور نام برد.                                 

   عید حضرت مریم در دو تاریخ جدید و قدیم برگزار می گردد. این جشن به تاریخ جدید، هر ساله در 24 مرداد در روستاهای قره گز، گویلان و خسروآباد سلماس، و به تاریخ قدیم در روستاهای انهر، ینگیجه و تکه اردوشاهی به صورت بسیار باشکوهی برگزار می گردد که به جشن انگور نیز معروف است.  یکی از دلایل برگزاری آن لزوم رسیدن کامل خوشه انگور که محصول استراتژیک منطقه  بوده می باشد.  سابقه برگزاری این جشن به پیش از مسیحیت باز می گردد.                                         

    اما خصوصأ بعد از تعطیلی مدارس و با شروع تابستان به جز شرکت در مراسم یاد شده (شارا)، آشوری ها و ارامنه شهر اورمیه و اطراف، عصر هر جمعه تا پاسی از شب را در روستای مارسرگیز واقع در جنوب دشت شهر اورمیه در دامنه کوه سیر به سر می برند و آنجا همراه با خانواده های آشنای خود بساط پیک نیک را برپا نموده و  ساعاتی را به خوبی و خوشی در کنار هم می گذرانند هم چنین در اواسط تابستان بازیهای ورزشی جام تموز آغاز می شود که خود دل مشغولی دیگری برای ساکنین آشوری شهر سبز و زیبای  اورمیه است.                                                                                                             

 جام تموز به همت انجمن آشوری های اورمیه برگزار می شود و در آن علاوه بر جوانان آشوری کشور عزیزمان ایران، جوانانی از کشورهای آشوری نشین مانند عراق، سوریه، روسیه، گرجستان و ارمنستان جهت رقابت های ورزشی شرکت می کنند که با حضورشان  لطف و صفای دیگری به این جام می بخشند. این جام هم چنین موجب آشنائی و آگاهی آشوریها از شرایط و اوضاع زندگی یگدیگر می شود و در واقع می توان جام تموز را همایش فرهنگی ورزشی آشوری های جهان دانست.                                                                                                   

          

                                  شامیرام                    

     بولتن داخلی                  

                  انجمن بانوان آشوری شامیرام                                 

       شماره 18 ـ پائیز 1392              
  صندوق پستی  156/14565