فلورا قاجاریان 
 

 سنگ

 آن کس که دوستش می داشتم

 در برهه ای از زمان

 سنگ شد و بر جا ماند

  او

  عشق من و سراسر زندگیم بود

  اکنون که سالها از آن شب سیاه می گذرد

  من هستم

 هستیم با یاد او

 و همه سنگهای عالم عجین است.          
                      
  بیداری

ظهر تابستان است

در جنگلی انبوه

در سکون و آرامش محض

صدای غوک را می شنوم

خود را با عنکبوتی که با جدیت تمام

بین تنه دو درخت تار می تند

هماهنگ می بینم

باد ملایمی می وزد

و کمی از سنگینی محیط می کاهد

نگران آنم که مبادا کسی به سراغم آید

و مرا از این بیداری باز دارد!